De tuin van Baohm

Wanneer Aria over een hoger gelegen pad langs een vallei rijdt, schuift onder haar paard de grond weg. Aria komt terecht op een slagveld, of tenminste op de lijkenberg die daarvan overblijft. Zelf is ze ongedeerd, maar Furia, haar trouwe viervoeter, heeft door een speerpunt een lelijke schram aan het achterbeen opgelopen. Meteen daarna gaat het dier zich vreemd gedragen en weigert het nog langer te gehoorzamen. Een man in de buurt vertelt Aria dat ze haar paard maar beter af kan maken omdat het dier ten dode opgeschreven is. De wapens van de krijgers op het slagveld zijn namelijk allemaal ingesmeerd met een dodelijk gif. Aria is ontroostbaar maar wil haar trouwe vriendin niet nodeloos laten lijden. Vóór ze de merrie kan doden, vlucht Furia met Aria's wapens en bezittingen. Onze heldin gaat, berooid en in onbekend gebied, in op het voorstel van een vrouw die haar onderdak biedt in de tuin van Baohm, een oord van rust en vrede in de buurt. Maar heel snel zal blijken dat deze plek het zenuwcentrum is van een gevaarlijke sekte. In De tuin van Baohm, deel zesentwintig uit de reeks 'Aria', confronteert Michel Weyland de lezer met de wereld van de sekten, die een grotere bedreiging vormt dan je zou vermoeden ...