Inkeer

Weerhaakjes in pastelkleuren “I’m going to Jemen”, stamelt personage Chandler in Friends wanneer hij wil ontsnappen aan de opnieuw opflakkerende interesse van Janice. Nochtans is Jemen niet meteen een veilig oord. Vraag dat maar aan Wajdi. Wajdi is het hoofdpersonage van de tweede cyclus van De Adoptie waarin auteurs Zidrou en Arno Monin fictieve adoptieverhalen presenteren met situaties die zomaar herkenbaar zouden kunnen zijn. In het vorige deel, het openingsdeel van de cyclus, lazen we hoe de toekomstige adoptieouders van Wajdi de komst van de jongen met veel verwachting, engagement en nieuwsgierigheid tegemoet zagen. Maar evenzeer was te zien hoe de situatie hen boven het hoofd groeide. Een jongen getraumatiseerd door het Jemenitisch oorlogsgeweld, die het Frans moeilijk onder de knie krijgt en duidelijk met zijn eigen demonen worstelt, daar hadden ze niet op gerekend. En nog minder waren ze er klaar voor. De gedesillusioneerde ouders contacteerden het adoptiebureau en meldden te willen afzien van de adoptie. Wajdi was de taal dan nog wel niet zo machtig, uit de vibe en lichaamstaal van het gesprek had hij de boodschap begrepen en stiekem het huis verlaten. In deze vervolgstrip moet de familie leven met de gevolgen van hun keuze, leven in de onzekerheid niet te weten hoe Wajdi het stelt. Nu pas zijn ze in staat hun eigen fouten en tekorten te zien, nu pas zien ze dat het gedrag van anderen hen eigenlijjk een spiegel voorhoudt, nu pas zien ze dat ze meer om de jongen zijn gaan geven dan ze voorheen beseften. Dat gebeurt via verschillende inkeermomenten die Zidrou subtiel en stapsgewijs voorschotelt. Het flyeren is zo’n scène. Tegelijk toont Zidrou ook het gedrag van omstanders die niet verder kijken dan hun eigen, hoogstpersoonlijke waan van de dag. Zo geeft het kattenvrouwtje meer om dierenwelzijn dan om het welzijn van een kind. De joggende senior geeft zakdoekjes in plaats van zich af te vragen wat zo’n jong kind alleen in de bosjes doet. En de foodtruckeigenaar helpt aanvankelijk niet omdat zijn eigen besognes een hindernis zijn. Door dit samengaan voelt dit album evenwichtiger en rijker dan het vorige. Elk van de verschillende invalshoeken geeft gewicht en een ander perspectief aan de uitdaging die adoptie is. Een uitdaging langs beide zijden welteverstaan. Daarom is het waardevol dat dit deel (eindelijk) Wajdi’s perspectief toch meer in de verf zet. Flashbacks en de knappe scène in het speeltuinburchtje geven een stille hint over het waarom van het eeuwige regenjasje. Arno Monin schittert met pastelkleuren. Het is knap hoe de zachtheid van die tinten de hardheid van het verhaal maskeert, maar nooit helemaal verbergt. Wajdi’s grote ogen herbergen een heel gamma aan harde emoties: ontreddering, verbazing, angst, droefenis, eenzaamheid, rouw en woede. Al die emoties worden overgebracht door een veelheid mimiek in voor de rest verstilde, maar dynamische tekeningen. Knap! Zo is een tweeluik afgerond dat een ander gezicht van adoptie toont. En nog is het niet gedaan want de auteurs werken aan alweer een volgend portret van deze complexe thematiek. Mooi zo.