Wouter Porteman schreef over Wajdi: "Met de beste bedoelingen
Knuffelmoeder Gaelle en Romain Guitry hebben het hart op de juiste plaats. Na het zien van zoveel oorlogsleed, besluiten ze een Jemens weeskind te adopteren. Na maandenlang wachten, mogen ze eindelijk de tienjarige Wajdi in huis nemen. De jongen krijgt een hartelijk welkom en is volledig overdonderd. Maar hun bijna volwassen dochter Esterina neemt hem bij hand. Figuurlijk dan toch. Wajdi kan het niet verdragen om aangeraakt worden. Waarschijnlijk een gevolg van zijn harde leven waar hij zijn ouders en zusje verloor. De Guitry's proberen met man en macht Wajdi te laten ontdooien en integreren in zijn nieuw land, zijn nieuwe school en zijn nieuwe thuis, maar het is moeilijk. Jarenlang bracht Wajdi zijn jonge leven door in een hel. Vandaag brengt hij die hel mee naar de Guitry’s.

Scenarist Zidrou koos voor de tweede cyclus van De Adoptie een nieuwe invalshoek. Moeilijk is dat niet. Elke adoptie is een intens verhaal dat verdient verteld te worden. Zonder grote woorden en avonturen leven we mee met de Guitry's. Met de beste bedoelingen en ook wat voor zichzelf en de goegemeente, hebben ze een tienjarige jongen met een enorme rugzak ellende in huis genomen. Ze hadden het te romantisch voorgesteld. Je ziet hen struikelen, aftasten en zoeken naar een opening. Die extra mijl leggen ze echter toch niet af. Dit worstelproces wordt geweldig mooi in beeld gebracht door Arno Monin. Omdat Wajdi enkel Arabisch spreekt, werkt hij volop met expressies die hij wat uitvergroot. Net niet karikaturaal, maar wel effectief. Je voelt de woede, stress en angst in de tekeningen sluipen. En dan is er die kenmerkende pastelinkleuring van de reeks. Alles aan het verhaal smeekt om schreeuwerige kleuren, maar net dat pastel geeft de beste bedoelingen van de adoptiefamilie het best weer.

Wajdi is een mooi verhaal. Persoonlijk hadden we liever het verhaal vanuit het standpunt van Wajdi zelf gezien. Waarom houdt hij zijn regenjas altijd aan? Waarom wil hij niet aangeraakt worden? Wat heeft hij meegemaakt? Bovendien zijn we heel benieuwd hoe de allesonthullende en wat goedkope pizzascène in het midden van het verhaal er dan zou hebben uitgezien. Oh ja, dit is het eerste deel van een tweeluik én het is geschreven door Zidrou. Dus het verhaal eindigt met een straffe cliffhanger die je nu al doet uitkijken naar het slot.

Een adoptie kan geweldig zijn, maar heel vaak is er een handleiding nodig die je er niet bij krijgt. Wajdi is een schreeuwerig drama handig verstopt in pastelkleurtjes."