Mijn Dood is Zoet

Londen, 1721. Nog steeds luisterend in de kerker van een gevangene, tekent de in piraterij geboeide Daniel Defoe het verhaal op van een bemanningslid van de vermaarde piraat Blackbeard. Deze laatste sleept een onzalige reputatie met zich mee nadat de bemanning van een gekaapt schip zomaar werd uitgeroeid. Blackbeard is een van de laatste in de Caraïben opererende piraten en voert een eigen agenda, waarbij de aanval op het Caraïbische Charles Town en een ontvoering tegen losgeld past in de enscenering om een schat te bemachtigen. Maar hij vangt bot. Bovendien loopt hij met zijn schip, de Queen Anne's Revenge, vast op een zandbank nabij Zuid-Carolina. Hij zal aan land hulp moeten zoeken. Ondertussen zit de Royal Navy 'm op de hielen met als enig doel hem te klissen en te executeren. Jean-Yves Delitte (De Grote Zeeslagen) voelt zich als een vis in het water als hij maritieme verhalen kan schrijven en tekenen. Ook in dit complete tweeluik staan weer prachtige dubbelpagina's met in detail uitgewerkte schepen als rustpunten in een meeslepende vertelling. Het piratengenre blijft hip. De aanpak van Delitte sluit aan bij die hergeboorte met een zwart randje, hier nog eens benadrukt door de vele pagina's op een versterkende zwarte bladspiegel. Hier spelen geen eenzijdig goede of slechte personages in mee. Op dat gebied blijft Delitte oppervlakkig waardoor het inlevingsvermogen overboord is gegooid. Delitte mikt veeleer op sfeerschepping, historische situering, het vertellen van een an sich eenvoudige intrige en het uitspelen van vuile streken, met een knipoog op 't eind. Een ahoy voor de liefhebbers. DAVID STEENHUYSE (ssz)

Piratenstrips krijgen van mijn altijd wat extra aandacht, als Jean-Yves Delitte, toch wel een specialist van maritieme strips dan meldt dat hij een tweeluik maakt over een legendarische piraat is mijn aandacht dan ook meteen getrokken. Delitte heeft zijn carrière een aantal jaren geleden een belangrijke wending gegeven, vanaf toen maakte hij alleen nog maar strips waarin schepen een prominente rol spelen. Eerst was er de piratenreeks “Black Crow”. Daarna maakte hij in een soort spin-off losstaande verhalen over legendarische schepen onder de reeks naam “Black Crow vertelt” . Hij stond ook aan de wieg van een maritieme collectie bij Glénat waarin in losse verhalen steeds een belangrijke zeeslag de centraal staat. Voor elk deel staat hij in voor het scenario, maar de tekeningen laat hij soms ook over aan andere tekenaars, om de consistentie van die reeks te bewaren zorgt hij wel altijd voor de cover. Maar naast deze collectie had Delitte dus nog wat tijd over om het verhaal van Edward Teach, beter bekend als Black Beard te vertellen. Het leven van een bekend iemand verstrippen heeft echter één groot nadeel : ihet verhaal en zeker het einde zijn al op voorhand bekend. Het wordt dan ook moeilijker als auteur om je lezer te verrassen. Delitte probeert dit op te vangen door enkele bekende tijdgenoten in beeld te laten passeren, maar vooral door een andere verhaal structuur te hanteren: hij laat Daniel Defoe, de auteur van Robinson Crusoe, een gevangene interviewen die nog met Black Beard heeft gevaren, zo herbeleven we de laatste jaren van het leven van Edward Teach vanaf de eerste rij. Zoals we ondertussen al van Delitte gewoon zijn, zijn de tekeningen van de zeilschepen tot in de puntjes uitgewerkt, hij weet ons nog altijd te verbazen met paginagrote tekeningen. Maar hij blijft het moeilijk hebben om verschillende mensen te tekenen. Het is niet dat zijn mensen anatomisch niet correct zijn, of houterig bewegen, het is vooral in de gezichten dat Delitte zijn beperkingen heeft, net zoals wel meer andere tekenaars heeft hij het moeilijk om verschillende personages te tekenen, waardoor het moeilijk is om sommige personages van elkaar te onderscheiden. Delitte speelt dit echter voor dit verhaal uit in zijn voordeel, want daardoor is het moeilijk om de gevangene te identificeren waardoor er toch nog wat mysterie over het verhaal blijft hangen. Al bij al is dit toch nog een leuk tweeluik geworden, maar werken met fictieve personages geeft de auteur toch meer vrijheid om een verhaal echt naar zijn hand te zetten. Nu geef je geen donder om de piraat Black Beard, een fictieve piraat zoals oude getrouwe Roodbaard laat je veel meer meeleven en laat je weer terug dromen naar je jeugd toen je in de tuin je eigen piratenboot maakte en op zoek ging naar schatten op de zeven wereldzeeën!