Loire

De Loire vertelt het verhaal van degenen die, afhankelijk van haar grillen, de relativiteit van verworvenheden kennen en met fatalisme weten te aanvaarden, zonder echt te proberen de loop van de dingen te forceren die de rivier altijd zal rechtzetten.

"Ik zou willen denken aan een rivier," mijmert Louis als epiloog... maar waar geeft de Loire om, en waarom?

Wanneer Louis een uitnodiging van Agathe ontvangt, is hij een beetje ontroerd. En geïntrigeerd. Zo lang geleden. Ook al heeft ze nooit meer iets van hem gehoord, hij is haar nooit vergeten. Louis heeft schitterende herinneringen aan de paar jaar die hij met haar aan de oevers van de Loire doorbracht. Hij kan het idee dus niet weerstaan om een paar dagen de tijd te nemen om terug te keren naar het licht van de rivier.

Hij besluit naar de ontmoetingsplaats te lopen die Agathe hem per e-mail heeft gegeven. Het is avond. Het is warm. Louis wandelt met plezier langs de rivier en besluit op een strand even af te koelen voordat hij aankomt. Hij kleedt zich uit en gaat het water in. Fout. Hij verliest zijn evenwicht en begint te drijven. Hij raakt niet in paniek en laat zich zonder tegenstribbelen zweven. Ondanks het gevaar voelt hij zich goed. Het probleem is dat het donker begint te worden en dat de stroming Louis op de andere oever heeft gestort. Daar is hij naakt en moet hij een paar kilometer lopen om de brug te bereiken en terug te keren naar de andere kant. Hij wacht op de donkere nacht en begint aan deze lange wandeling die uiteindelijk best grappig is en die hij later als magisch zal omschrijven.

Hij arriveert bij zonsopgang. Agatha is er niet. Het huis lijkt leeg. Op dat moment weet hij nog niets van wat er daarna gaat gebeuren. Hij weet niets van de verrassing die Agathe in petto heeft voor de mensen die van haar hielden...

Meer dan alleen een rivier, een geschiedenis! Verhalen, zou je moeten zeggen, want over iets meer dan duizend kilometer kan het alleen maar veelvoudig en veranderlijk zijn, afhankelijk van de wolken in de lucht, het tijdstip van de dag of de maand van het jaar, afhankelijk van degenen die ernaar kijken of ernaar verlangen om ermee weg te gaan...

De Loire van Étienne Davodeau is niet alleen een allegorie van de Loirestreek, maar, zoals hij zo goed kan, een verhaal van levens, die van de mensen die langs de oevers, heuvels of promenades onvermijdelijk een nauwe band onderhouden met deze wateren die het ritme van de seizoenen bepalen met hun grillen.

Agathe is niet meer, maar ze blijft voortleven in de herinnering van degenen die ooit haar pad hebben gekruist en zijn gestopt aan de oevers van een rivier die, nadat ze voor de chenin heeft gezorgd in Montlouis, haar verheerlijkt in Savennières. Zo doende vraagt Étienne Davodeau zich af over de waarde van de dagen die onmerkbaar aan elkaar rijgen en die uiteindelijk, op een zonnige zomeravond of een mistige herfstochtend, dwingen tot nadenken over wat ermee is gebeurd. Maar, verder dan een tijdlijn die eigen is aan de mens, doet hij ook beseffen van de eenvoudige schoonheid van de plaatsen en hun talrijke variaties die elke minuut uniek maken.