Laat mijn hand niet los

Michel Bussi (1965, Frankrijk) schreef, gelukkig voor ons, een heel aantal boeiende boeken. Na het lezen van Zwarte Waterlelies (2020), Ogen Zo Blauw (2022) en Tranen In het Zand (2023) kunnen we alleen maar hopen dat scenaristen Fred Duval en Jérôme Derache ook nog andere titels willen verstrippen. Onze nieuwsgierigheid is al definitief gewekt na het lezen van het prachtige album Zwarte Waterlelies. Dit album is helaas al lang uitverkocht. Enkel de bib kan nog soelaas bieden. Of lovende recensies voor een eventuele herdruk? Het gezin Bellion geniet van een zonnige vakantie op het eiland Réunion. Je weet wel, ten oosten van Madagaskar en ten westen van Mauritius. Mama Liane mag gezien worden en wij kijken graag mee. Dochter Sofa speelt zalig met haar pop en neemt een duik. Papa Martial heeft het prima voor elkaar. Deze mooie scène verandert plots wanneer Liane even naar de kamer gaat en in het niets verdwijnt. Een spoor van bloed blijft achter. Dit wordt een zaak voor de politie. En als we kapitein Aja Purvi bestuderen op de cover weten we dat het menens is. Dit komt niet zo goed uit voor de hoteleigenaar. Toerisme, weet je wel. De echtgenoot wordt uiteraard verdacht, maar die gaat aan de haal, samen met zijn zesjarige dochter. Hoe kan je echter vluchten op een eiland? Een ware klopjacht begint! Schrijver Michel Bussi speelt — met succes — met zijn lezers. Hij wisselt geregeld van invalshoek wat de boeiende personages betreft. We krijgen meer info over Sofa: Is mijn papa een moordenaar? Heb ik een grote broer die dood is?" De meer dan originele onderluitenant Christos Konstantinos verdient onze volle sympathie en zijn vriendin Imelda — moeder van vijf koters — wint ongetwijfeld de oscar voor de beste bijrol! Martial Bellion heeft een verleden op het eiland en haalt er zijn voordeel uit. Dit merken we op de flanken van een vulkaan. Tekenaar Didier Cassegrain (Zwarte Waterlelies, Legenden Van Troy, Valstrik op Zarkass, Conan) houdt onze aandacht hoog met knappe tekeningen en laat ons tevens genieten van het mooie natuurlandschap. Deze 134 pagina's kan je niet wegleggen. We blijven meespeuren. We zullen dit even oplossen vooraleer Aja Purvi alles op een rijtje zet. We weten ondertussen immers dat Michel Bussi graag met onverwachte plottwists werkt. Gaan we er toch weer intuinen?"