Kopje Onder

Yvonne Leenders is tachtig lentes jong en nog opvallend fris van geest. Ze besluit zelf het laatste hoofdstuk van haar levensverhaal te schrijven. Ze zet haar huis te koop, euthaniseert haar stokoude hond en verhuist naar een rust- en verzorgingstehuis. Al snel merkt ze dat ze er zich mentaal niet thuis voelt. De krasse dame gaat al snel op zoek naar vrijheid. Terwijl ze de grenzen van het reglement opzoekt, herontdekt ze terloops zichzelf. De laatste tijd is er precies een nieuw genre opgedoken. Strips waar vitale ouderen op zoek gaan naar vrijheid, zoals Krasse Knarren, Vergeet-mij-niet, Tram 5, Lulu, Zestig Lentes,... Kopje Onder focust zich net als Rimpels of Vergeet-mij-niet op de laatste woonplaats en het bijhorende escapisme. Het bijzondere aan dit one-shot is dat scenariste Séverine Vidal er een breed verhaal van maakt. De verwachte zaken, zoals het verminderde familiebezoek, de liefde of de fysieke kwaaltjes, overvallen Yvonne. Ze ondergaat het verrast, maar terzelfdertijd probeert ze haar leven nog in eigen handen te nemen en te sturen. Die tegenstelling is heel mooi beschreven zonder pretentieus te zijn. Geregeld duikt er een dialoog op waar we stil van worden. Geregeld is er een scène waarin we geconfronteerd worden dat niet elke mens gemaakt is om een schaap te zijn. Ja, dit zit echt goed in elkaar. Ook grafisch is het een dikke meevaller. De toegankelijke tekeningen van Victor L. Pinel bevinden zich op het kruispunt van Bruno Duhamel en Aimée de Jongh. De sfeervolle inkleuring doet de rest. Er is echter één ding waar onze tenen van krullen. Kopje Onder is overduidelijk een Zuid-Franse strip in geur en kleur. De gebouwen, de natuur en de link naar de wijnbouw smeken om een behoud van bepaalde Franse streeknamen in de vertaling. Niemand gelooft dat de personages wonen of komen uit Groningen, Amsterdam en Danny De Munk zingen. Het thema is universeel genoeg dat deze doorgedreven vernederlandsing echt niet hoeft. Maar laat dit de pret niet bederven. Kopje Onder is een optimistische strip die ons met een brede glimlach fijntjes wijst dat de mens ook in zijn laatste levensfase mens kan blijven. bron ssz