Het toverboek van Haleth

Zoveel verlatenheid, zoveel lijden ... Onze tijd vloeit over van geween en pijn. Toch was er een leven zonder oorlog. Er was een leven zonder haat. Het duurde maar een flits van de eeuwigheid, of moet ik zeggen een flits van stoffelijkheid. Dat was destijds, bij de dageraad der tijden, toen Hafgan, de scheppende God, alleen over de uitgestrekte gebieden van Dyfed dwaalde. Zijn kersverse bestaan bezorgde hem ongekende gevoelens. Het eerste was de verveling, het gevolg van een grote eenzaamheid. Ondergedompeld in diepe melancholie ging hij tot de hoge, verlaten bergen van Kimia op zoek naar rust. Hij drong in de duisternis van de berg Al-Tannur. Volgens de natuurwetten van de drie lichamen maakte hij en zuiverde vervolgens de steen des levens, het werk onder de werken: Atanys.