De strijd van Henry Fleming

Nutteloosheid van oorlog
Virginia, 1863, de strijd woedt hevig tussen de Noordelijken en de Zuidelijken. De achttienjarige Henry Fleming helpt zijn moeder op hun kleine boerderij, maar vindt het zijn plicht de Noordelijken te vervoegen. Eigenlijk zoekt hij echter ook actie en wil hij iets betekenen in de ogen van anderen. Hij vertrekt en laat moeder achter. Na maanden kamp en oefeningen gaat eindelijk het gerucht onder de soldaten dat hun regiment ten strijde trekt. Er heerst ongeloof, want het is al zo vaak gezegd en men wordt die valse nieuwtjes beu. Maar toch, ‘s anderendaags breken ze het kamp op en marcheren langs de rivier Rappahannock de Zuidelijken tegemoet. De spanning onder de soldaten stijgt, er komt een veldslag en er circuleren geruchten op welke locatie zal gevochten worden. De ene gelooft in hun overmacht, ze zullen de Zuidelijken in de pan hakken. De ander twijfelt, het kan er hard aan toe gaan en als de voorste linies, met het bajonet op het geweer, worden weggemaaid, zal hij waarschijnlijk zijn hachje proberen te redden en op de loop gaan. Hij wil dit uiteraard niet toegeven tegen anderen die met eenzelfde twijfel zitten. Na een eerste aanvalsgolf van de Zuidelijken vallen er al heel wat slachtoffers, maar de Noordelijken houden stand. Sommigen deserteren, maar worden door een officier neergeschoten. Henry kan er stiekem onderuit muizen. Een eind achter de frontlinie hoort hij een generaal die verbaasd is dat het regiment toch heeft standgehouden. Voor de leidinggevende officieren zijn regimenten met soldaten uiteindelijk gewoon strategisch materiaal. De generaal geeft het bevel aan te vallen.

Dit album is getekend en geschreven door Steve Cuzor, naar een roman van de Amerikaan Stephen Crane, The Red Badge of Courage (1895). Cuzor is een Fransman met een passie voor paardrijden, hij heeft al een uitgebreid œuvre waarvan enkele albums vertaald zijn in het Nederlands. Het meest bekend is Een Ster van Zwart Katoen, de reeks O'Boys en verder Het Verhaal van Elias Cohen in de reeks Quintett.

Cuzor speelt meesterlijk met licht en duisternis wanneer hij zijn personages met diepmenselijke trekken neerzet of een omgeving in beeld brengt. Schemerachtige situaties komen mooi tot uiting met een vage lichtinval en schaduwen alom. Het lijkt een geliefde techniek die hij zowel in dit album gebruikt als in Een Ster van Zwart Katoen. Opvallend doet hij dit niet gewoon in zwart-wit, maar geeft de verschillende scènes telkens één globale kleur met daarin schakeringen. Soms is de totaalkleur licht olijfgroen, soms blauwig, soms lichtgeel. Blauwig bij een maneschijn is logisch, de andere kleurkeuzes zijn niet altijd duidelijk, maar wonderwel versterkt deze eenzijdige inkleuring het licht- en schaduweffect in plaats van zwart-wit.

De Amerikaanse Burgeroorlog heeft sporen nagelaten tussen het Noorden en het Zuiden, ook nu nog met Republikeinen en Democraten. De boodschap is echter duidelijk: elke oorlog is totaal zinloos. Het gaat immers telkens om mensen die gedood worden of zwaar gewond raken. En waarom? Omdat een meningsverschil niet uitgepraat kon worden, of omdat leiders niet tot een overeenkomst konden komen, of omdat men niet van bepaalde principes wilde wijken, of omdat men een gebied wilde veroveren... Er kunnen tal van redenen bedacht worden die men niet terzijde wil laten. Zo worden ganse groepen mensen mee de vernieling ingesleurd. Geconfronteerd met het menselijk leed ontstaat tijdens zo’n dispuut bij heel wat deelnemers twijfel over de zin en het nut ervan, maar men wordt toch meegesleept door het groepsgevoel en door de aanmoedigingen van enkelen die in een vlaag van zinsverbijstering heldhaftig willen zijn.

Het typisch Amerikaanse heldendom uit een boek van 1895 werd mooi neergezet.

JAN GOFFIN ssz

Je wordt er niet echt vrolijk van….

Steve Cuzor is een bijzonder talentvol tekenaar en het is dan ook steeds reikhalzend uitkijken naar zijn nieuw werk.
We kennen hem bij ons vooral van het machtige O’Boys naar Mark Twain geïnspireerd en van zijn laatste meester werk een Ster van Katoen.
We vergeten natuurlijk niet dat hij een album uit XIII mysterie tekende namelijk Billy Stockton en ook het derde deel in de reeks Quintett op scenario van de geweldige Giroud.
Met “ het gevecht van Henri Fleming” zit je natuurlijk al met dezelfde verwachtingen van het mooie “ een ster van Katoen” maar dat is dan weliswaar niet de juiste uitgangspositie.

De inhoud:
Henry Fleming, een jonge boer van 18 jaar, heeft zijn moeder verlaten om zich aan te sluiten bij het leger van de Noordelijken. Maar naarmate de tijd verstrijkt zonder dat hij vecht of zelfs maar een enkele Zuidelijke rebel ziet, begint Henry's motivatie te vervagen. Tot op de dag dat het nieuws komt dat de slag spoedig zal plaatsvinden... Deze keer heeft Henry geen andere keuze dan zichzelf de vraag te stellen: zal hij de moed hebben om deel te nemen aan het grote bloedbad van menselijke golven die tegen elkaar botsen? Hij zal het antwoord vinden te midden van de explosies van de strijd, maar ook in de dialoog die hij met zichzelf voert in de intimiteit van zijn getormenteerde ziel...

Mijn Mening

Het verhaal ontvouwt zich voornamelijk als een innerlijke en tamelijk chaotische strijd, niet alleen tegen de vijand maar ook tegen de eigen twijfels en angsten, rondom een veldslag die uitgevochten moet worden. De stripadaptatie van Stephen Crane's "The Red Badge of Courage" is een moedige onderneming, aangezien het verhaal zich over drie dagen tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog afspeelt en er relatief weinig actie in voorkomt. De actie die er is, beperkt zich grotendeels tot de veldslag – een element dat per definitie weinig variatie kent. Dit verhaal werd ook in 1951 door John Huston naar het grote scherm gebracht.

Fleming deelt zijn overpeinzingen en emoties, afgewisseld met momenten van directe actie. Dit leidt de lezer door een reeks van nerveuze, angstige en bij momenten vervelende gemoedstoestanden, die over de lengte van 152 pagina's uitvoerig worden beschreven. Aanvankelijk trekt het verhaal je snel in de belevingswereld van Fleming, maar na enkele pagina's wordt het lastiger om de aandacht vast te houden. De illustraties zijn zonder meer prachtig, maar het beperkte kleurgebruik kan monotoon aanvoelen.

De combinatie van het enigszins langdradige, kabbelende verhaal en de sombere, deprimerende omstandigheden waarin de soldaten verkeren, maakt het verhaal soms wat slepend. Het was voor mij vaak een uitdaging om geboeid te blijven. Na enkele pagina's lijkt er ook weinig variatie in de tekeningen te zitten, wat het leesplezier niet ten goede komt.

Steve Cuzor toont onmiskenbaar prachtig tekenwerk, maar naar mijn mening is het te eentonig en te weinig variërend, waardoor het snel kan vervelen. Het verhaal blijft wat het is, en daar valt natuurlijk weinig aan te veranderen, maar persoonlijk vind ik dergelijke stripadaptaties niet bijzonder geschikt.

Desalniettemin kan het voor liefhebbers van dit genre wellicht toch aantrekkelijk zijn.