De Wereld voorbij

De wereld voorbij De grijze cover van dit one shot valt direct op tussen de felgekleurde andere covers op het rek nieuwigheden. Mijn nieuwsgierigheid was meteen gewekt. Bij het vluchtig doorbladeren van het album viel de opvallende tekenstijl direct bij mij in de smaak. Kortom de verwachtingen voor dit album waren meteen hoog gespannen! Dit one shot is het werk van Timothée Leman, een jonge Fransman die zijn kans kreeg bij Sarbacane, een kleine Franse uitgever. Het is zijn stripdebuut en hij combineert meteen al de taak van scenarist en tekenaar. Het verhaal is een soort post-apocalyptische zoektocht van twee jongeren. Overal waar er witte torens van licht verschijnen verdwijnen er mensen, niemand heeft een verklaring voor het fenomeen. Héli blijft alleen achter, en besluit om na een tijd op zoek te gaan naar de witte torens. Hij is de eenzaamheid beu en heeft toch niets meer te verliezen. Terwijl hij verder trekt zien we flarden uit zijn verleden, plaatsen roepen herinneringen op aan vroeger. Héli was een schuchtere jongen die veel had aan zijn opa en moeilijk contact maakte. Onderweg ontmoet hij soms mensen maar die lijken meer hologrammen, ze lijken in het moment te leven, en je kan ze niet aanraken. De enige aanspraak die hij heeft is met Yarha, de spraaktechnologie op een gevonden telefoon, maar dit duurt ook maar tot de batterij leeg is. Gelukkig botst hij plots op Selen. Haar vader en zus waren op een ochtend ook plots verdwenen. En samen trekken ze verder. Een verhaal waarin enkele jongeren alleen op de wereld zijn doet direct denken aan “Alleen”, maar hier geen groepen strijdende jongere, Héli en Selen zijn echt alleen op de wereld. Timothée is ook minder op zoek naar het pure avontuur, door de tekeningen is het eerder een dromerige roadmovie. Leman laat zijn tekeningen voor zich spreken, en beperkt de tekst tot het minimum. Dit zorgt soms voor prachtige pagina’s waarop je ziet hoe de natuur zijn plaats in de stad terug in neemt. Zijn tekeningen bestaan alleen uit grijswaarden, hier en daar eens aangevuld met een lichtrode toets als blos op de wangen en de kleur van de rugzak die Héli het hele boek met zich meezeult. De figuren hebben grote ogen, en weten perfect emoties over te brengen, de natuur is soms grimmig in beeld gebracht, waardoor je ook schrik krijgt van een meute verwilderde honden. Bij zo’n fantastische verhalen is de verklaring van het mysterie een heikel punt, het maakt of kraakt het verhaal. Thimothée bouwt zijn verhaal traag op, hij neemt zijn tijd om je als lezer onder te dompelen in deze desolate wereld. Je leeft mee met Héli, je bent blij als hij eindelijk iemand ontmoet en verder kan trekken met Selen. Leman ontroert met zijn flash backs, met weinig woorden weet hij zijn verhaal te brengen. Hij bouwt op naar een climax, maar de ontknoping is eerder een anti-climax. Gelukkig is de weg naar het einde zo mooi dat je het ontgoochelende einde er bij neemt, een prachtig debuut van deze jonge man!