De Geniale Soepselder

De geniale soepselder. Onze Vlaamse striphelden kregen de laatste jaren nogal een resem hommages en spin-offs voorgeschoteld. Altijd mooi om deze stripiconen terug in de belangstelling te plaatsen, alhoewel Jommeke en Suske en Wiske nu niet onmiddellijk met uitsterven bedreigd waren... De reeks Piet Pienter en Bert Bibber is misschien ietsje minder bekend onder onze jongere lezers, vandaar deze 'one shot' hommage aan hun geestelijke vader : Pom. Tekenaar Charel Cambré en scenarist Marc Legendre wekken in dit verhaal bijna alle gekende en belangrijkste personages uit de reeks terug tot leven om er een dolkomisch avontuur van te maken. Piet, Bert en Susan proberen 46 pagina's lang een 'geniale soepselder' uit handen van enkele ontvoerders te krijgen. Tijdens een 'soepselderdieetboek signeersessie' van zakenman Gino Cipolla wordt de selder door twee als konijnen verkleedde kwibussen gestolen. De achtervolging wordt ingezet en we zijn vertrokken. Het hele verhaal ademt actie, absurdisme, conflicten en onnozele woordspeling, een beetje zoals Pom hemzelve het zo graag deed. Al is de typische Pom humor is hier wel een beetje zoek. Zijn tekenstijl was ook veel statischer, meer Hergé-achtig en dit missen we hier. Deze buitenechtelijke Piet Pienter en Bert Bibber escapade voelt eerder aan als een anti-Piet en Bert verhaal maar wel met de personages van Pom. Het hele gebeuren speelt zich wel af in de tijd van toen, namelijk de jaren 60 en dit is dan weer een pluspunt. Naar het schijnt keken de erfgenamen van Pom nauwlettend toe zodat de geest en de karakters van de personages zo getrouw mogelijk gerespecteerd werden. Het laatste avontuur van Piet Pienter en Bert Bibber verscheen meer dan vijfentwintig jaar geleden en misschien was dit verhaal van duo Cambré en Legendre voor sommigen welkom. Het leest allemaal toch wel heel vlot en de tekeningen zijn zoals we van Cambré mogen verwachten; knap en vloeiend met veel oog en talent voor perspectief en camerastandpunten. Ik denk dat Cambré één van onze beste striptekenaars ter lande moet zijn doch kan ik mij van de gedachte niet ontdoen dat deze man eens op een dag een eigen steengoede 'toporginele' reeks uit de mouw zou moeten schudden in plaats van telkens voortzettingen van al bestaande reeksen. Had Franquin bijvoorbeeld verder gedaan met Robbedoes dan hadden we nooit een Guust Flater gehad ! Bij het lezen van deze strip moest ik dan ook nog eens denken aan de 'die-hard' fans die het misschien allemaal liever in zwart-wit hadden gezien. En, waarom niet, oogjes zonder pupillen. (Nibs)