De Eed van de Octopus

Één plus één Josuah Flanagan heeft het Ardennenoffensief van de nazi’s overleefd. Meer nog, hij kreeg de grootste onderscheiding, de Purple Heart, opgespeld. Maar omdat soldaten na een oorlog ook maar weer mensen worden, werkt hij nu als privédetective bij een advocatenkantoor in New York. De stad die nooit slaapt, maakt ook nu weer zijn geuzennaam waar. Klusjesman Franck ziet toevallig hoe twee mannen in een flatgebouw een lijk opruimen. Versuft belt hij naar de politie, maar een interventie blijft uit. De volgende morgen ontdekt de politie de lijken van Francks werkgever en diens vrouw. Franck duikt onder bij zijn schoonzus Mary, de moeder van Josuah. Intussen is de maffia op zoek naar de nieuwe assistente van een goochelaar. Ze was even ondergedoken in een nachtclub en is nu ook daar op de vlucht. Josuah raakt betrokken bij deze verdwijning. Heroïne, maffia, een Betty Page-kloon en een heuse familiegeschiedenis... Het kan niet op. In De Eed van de Octopus lopen verschillende verhaallijnen door elkaar. Helaas is het allesbehalve eenvoudig om het bos door de bomen te zien. Gelukkig last scenarist Eric Warnauts halverwege enkele momenten in om alles netjes uit te leggen en de draadjes wat te verbinden. Voor ons zijn deze kunstgrepen echter vijgen na Pasen waardoor dit deel ons niet helemaal overtuigd achterlaat. Nochtans zijn we wel fan van de eerste twee deeltjes van deze detective. De insteek met een zoekende, krachtige hoofdfiguur met pit, heeft potentieel. Bovendien ziet Josuah eruit als een jonge Humphrey Bogart en kruist hij wel altijd het pad van een oogverblindende lookalike van een filmster uit de jaren 1950. Ook de verhaallijnen zijn die van een (ont)spannende B-film. Maar vooral, de tekeningen van het duo Warnauts-Raives zijn na een paar decennia slordiger werk weer op het hoge niveau van hun klassieke Wordt Vervolgd-novellen. De decors zijn af, de personages zijn weer fijn getekend en de kleuren blinken weer. Vanzelfsprekend is dit niet. Warnauts en Raives maken immers samen alle tekeningen. Warnauts bekommert zich om het verhaal en Raives kleurt die later in. Pas als het duo elkaar in evenwicht houdt, wordt één plus één drie. Dit is hier op grafisch vlak zeker het geval. Alleen heeft scenarist Warnauts zijn prima plot te halfslachtig losgelaten op een nietsvermoedende lezer. Een purperen medaille zal dit deel van Purple Heart helaas niet winnen, maar de reeks heeft potentieel genoeg om ons de volgende keer wel helemaal te bekoren. bron ssz