De ander

Mevrouw Guénodon had het vakje van de 28ste februari 1912 snel aangekruist. Dat was de dag van de heilige Roman. En omdat ze gek was op lezen, leek het wel een teken van het lot. Sedert het begin van haar zwangerschap was haar gezondheid er alleen op achteruit gegaan. Haar dokter had zelfs even het ergste gevreesd, maar dat was nu verleden tijd. Ze had net via de post de bevestiging ontvangen dat haar kuur in de thermen van Vichy z’n vruchten had afgeworpen. Zij en Charles, haar teerbeminde echtgenoot, zouden weldra de gelukkige ouders worden van een kerngezonde baby. Ze was ervan overtuigd dat het een jongen zou zijn. Ze twijfelde eigenlijk alleen nog over de voornaam van het kind. Ze wou een sterke naam vinden, één die voorbestemd was. Een naam die een heel leven samenvat, maar die ook een glimlach oproept. Natuurlijk had mevrouw Guénodon die 28ste februari een ideetje in haar hoofd, iets heel eenvoudigs. Toen ze zich weer eens in haar lievelingsboek verdiepte, besloot ze het idee nog wat voor zichzelf te houden. Want hoewel haar lieve man heel wat kwaliteiten bezat, had hij heel weinig verbeelding!