Bloedtaïga

Woest wordt gepresenteerd als een ecologische thriller. Dan houd ik meteen mijn hart vast, want zo’n strips willen wel al eens vervallen in een grote zedenpreek. Maar scenarist Gregorio Muro Harriet (Dragonders van de grens) houdt de touwtjes stevig in handen en gebruikt de ecologische setting vooral om een spannend verhaal te vertellen in een harde leefomgeving. Dit mag je wel letterlijk nemen want het verhaal speelt zich af in de Siberische toendra in het midden van de winter. Als je de achterflap van het album leest zou je denken dat we te maken krijgen met een afkooksel van ”the Ghost and the Darkness”, waarin de rol van mensen-etende leeuw in Afrika is vervangen door een mensen-etende tijger in Siberië. Maar Harriet zorgt voor wat extra laagjes; enerzijds heb je Kostya, een lokale bewoner die tegen zijn zin in de houtkap werkt, maar het moeilijk kan verkroppen dat zijn leefomgeving moet bezwijken voor het grote geld. Daarnaast heb je ook Sabine Köditz, die na tien jaar terug is om een natuurdocumentaire te draaien over de Siberische tijger. In haar vorige documentaire schopte ze nogal ferm tegen de schenen van de lokale maffia die grof geld verdiende aan de illegale houtkap en die natuurlijk op wraak belust is. Het verhaal komt wat traag op gang, omdat er veel verschillende personages moeten worden voorgesteld. Je hebt de houthakkers, de filmploeg, de agenten van het Amur Tigre center, en de verschillende Russische en Chinese maffiosi. Maar als een houthakker zijn loon wil aanvullen door illegaal een tijgerin neer te schieten, maar haar alleen maar verwond raakt het verhaal in een stroomversnelling. De tekeningen zijn van de hand van Alex Macho. Hij werkte eerder al met Harriet samen aan “Schaamte en vergetelheid” dat verscheen bij Dark Dragon Books. Alex Macho tekent in een erg realistische stijl, maar blijft gelukkig weg van het bewerken van foto’s. Het is even wennen, maar ze passen wel bij het harde verhaal. Hij speelt graag met de lay-out van zijn pagina’s waarbij de vakken zelf binnen een lijn van hoogte verschillen. Soms ontbreken ook de kaders, maar het is allemaal goed doordacht en komt het leesritme alleen maar ten goede. Woest moet een tweeluik worden, zodat de ontknoping van dit beklijvende verhaal niet te lang op zich zal laten wachten!