Verblijf

In harmonie samenleven is een kunst Verblijf is het tweede deel van het tweeluik IHS - In Hollandia Suburbia van Guido van Driel. Het is best het eerste deel uit 2019 nog eens te herlezen om beter te kunnen situeren wat er zich afspeelt tussen de verschillende personages die in beeld komen. Dat Hollandia" op Holland of Nederland slaat, zal duidelijk zijn. "Suburbia" (Latijn) betekent letterlijk het gebied der voorsteden. In Hollandia Suburbia speelt zich dus af in een Nederlandse randstad of buitenwijk, maar het is hier ook de naam van een beginnend rockgroepje bestaande uit vijf leden van 17-18 jaar jong waarvan we vooral Jonas van der Geest, Ido Lindemans en Elmer Viruly leren kennen. Dat Ido zijn linkerarm verloor door een voorwerp dat uit de lucht viel, kwamen we te weten in het eerste deel. Het was de aanzet om het karakter van een eerste aantal buurtbewoners te schetsen. In het tweede deel vormt de verdere ontrafeling van de plotse dood van Jonas van der Geest de hoofdmoot. Hij wordt zieltogend aangetroffen in de voortuin van Wim Bestevaer, een buurtbewoner die buschauffeur is en die op zijn zolder wat wiet kweekt. Jonas heeft slechts een klein sneetje in het voorhoofd. Het sneetje kan onmogelijk de doodsoorzaak zijn. Hij overlijdt in de armen van zijn inderhaast bijgeroepen vader. We maken verder kennis met een split in het rockgroepje IHS, de opmerkelijke alleenstaande heer Kloosterman (die werkte bij de Nederlandse Aardolie Maatschappij, verantwoordelijk voor een boorgat van 5 kilometer diep vlak bij de wijk) en met verschillende andere figuren die ofwel buren zijn ofwel in vroegere tijden iets met de anderen te maken hadden. Inspecteur Harry Kleijn zet het onderzoek voort in deze Hollandse buitenwijk waar allerlei ogenschijnlijk rare dingen gebeuren. Gaat het om afrekeningen tussen buurtbewoners of bendes, of kunnen er verbanden worden gelegd met bovennatuurlijke verschijnselen zoals blijkt uit vroegere ufo-meldingen en oude rotstekeningen van buitenaardse wezens? Enkele voorvallen die in het eerste deel slechts met een krantenknipsel vermeld werden, worden nu in een compleet hoofdstuk in beeld gebracht. En iets wat volgens het bewuste krantenbericht eerder raar en ongewoon leek, blijkt in werkelijkheid een volkomen menselijke en soms tragische gebeurtenis. Het kleinburgerlijke van een gemeenschap, het beloeren van de buren en de uiteenlopende meningen of ideeën van individuen komen aan bod, afhankelijk van hun milieu, opvoeding, werkomgeving of zelfs gebruik van wiet. Het blijkt om dingen te gaan die we allemaal kunnen meemaken. Guido van Driel schildert een mooie en heel diverse mozaïek van een kleinstedelijke gemeenschap, van elke plaats waar mensen samenleven. Bij het herlezen van het album worden voortdurend nieuwe dingen ontdekt. Het schetsen van typisch Nederlandse wijken zoals in Toen We van de Duitsers Verloren (2002) en Om Mekaar in Dokkum (2004) is hem op het lijf geschreven. Karaktervol schilderwerk blijft zijn belangrijkste kenmerk. Om een onderscheid te maken met het eerder zakelijk onderzoek van inspecteur Harry Kleijn zijn deze hoofdstukken getekend in kleurpotlood. ( Goffin, SSZ)"