Jan Goffin schreef over De Magnifieke Monet: "Claude Monet is 42 wanneer hij naar het dorp Giverny verhuisde. We spreken over het jaar 1882, hij is dan al een bekend impressionistisch schilder en gehuwd met zijn tweede vrouw Alice Raingo Hoschedé na het overlijden van zijn eerste echtgenote Camille Doncieux. Het album begint in Giverny waar Monet volop zijn draai heeft gevonden in een ruime boerderij, oorspronkelijk een oude ciderbrouwerij, die hij daar gekocht heeft. Hij trekt er dagelijks op uit om te schilderen in zijn aangelegde tuin en aan zijn vijver met mooie lelies. Een plotse windvlaag tilt zijn schildersezel en parasol in de lucht. Hij gaat er achteraan, eerst te voet en dan met de auto, en belandt uiteindelijk aan de Normandische krijtrotsen in het charmante vissersdorp Étretat. Hij wordt zodanig getroffen door de schoonheid van het dorp, de vissersboten en de grillige krijtrotsen dat hij een hele tijd zal logeren in het hotel Blanquet om al dat moois op doek te zetten met een schitterende zon op de achtergrond.

Dit is een tekstloos album getekend en ingekleurd door Luc Cromheecke die we kennen van onder andere Tom Carbon en ook De Tuin van Daubigny (2016). Vooral dit laatste album heeft waarschijnlijk een rol gespeeld bij het idee om een periode van het leven van Monet in beeld te brengen. De schilder Charles-François Daubigny (1817-1878), die graag rechtstreeks in de volle natuur ging schilderen, is immers een voorbeeld geweest voor latere impressionisten als Monet, Édouard Manet en Gustave Courbet. Waarschijnlijk speelt in de belangstelling van Cromheecke voor bepaalde schilders ook mee het feit dat hij zelf graag schildert.

De Magnifieke Monet is het eerste deel van een gepland drieluik over Claude Monet (1840-1926) en het draagt op de eerste pagina de titel Étretat. Het gaat namelijk over een fase van zijn leven, en behandelt voornamelijk de tocht naar en zijn verblijf in hotel Blanquet in het kustdorp. Daar heeft hij een serie doeken geschilderd van de kust met krijtrotsen en de boog en de piek die uit het water rijzen (de Falaise d’Aval). Monet schilderde trouwens nog meerdere series met eenzelfde onderwerp zoals de kathedraal van Rouen en uiteraard de bekende waterlelies.

Je kan je de vraag stellen of een album met dialogen (zoals De Tuin van Daubigny) niet meer diepgang zou hebben gegeven aan een strip over de figuur Monet, ook al kunnen waargebeurde conversaties nu eenmaal niet gereconstrueerd worden. Cromheecke heeft ervoor gekozen in dit album het beeld en de impressie die een voorwerp of een landschap heeft op de observator, de schilder, te laten primeren. Het is immers dat beeld en de verschillende lichtinvallen die de schilder fascineerden. Cromheecke brengt dit ludiek en zelfs cartoonesk in beeld, en verliest niet uit het oog dat Monet ook volop kon genieten van lekker eten, roken en comfortabel reizen. Er wordt een opvallend ruime kadrering gehanteerd met ook meerdere paginagrote tekeningen. In fine van het album worden enkele aspecten uit het leven van Monet kort toegelicht.

Een heel leuk album, maar veeleer cartoon dan een stuk biografie.
bron ssz"