De Buizerd - Schattenjacht

De Buizerd 1: Schattenjacht Het verhaal van de Franse piraat Olivier Levasseur is een bekende in de piratenwereld. Opererend in de achttiende eeuw boezemde hij voornamelijk in Oost-Indië zijn vijanden angst in. Door zijn snelheid en meedogenloosheid kreeg hij de bijnaam De Buizerd. Maar wat hem vooral berucht maakte, is zijn dood. Levasseur verzamelde een grote buit vol goud en juwelen, en verstopte deze op diverse plekken. Bij zijn gevangenneming kreeg hij koninklijke gratie aangeboden in ruil voor het onthullen van deze verborgen locaties. Dit weigerde hij, waardoor hij naar het schavot werd gebracht en zijn dood vond. Maar op het schavot vertoonde hij nog één keer zijn sluwheid: hij pakte zijn kralenketting met daarop een geheime code en gooit het in de menigte, en riep de boodschap: “Wie de code begrijpt, vindt mijn schat!” Er zijn velen die nadien hebben geprobeerd deze schatten te vinden, maar tevergeefs. Zelfs Suske en Wiske lukte het niet (in De Komieke Coco). Zeeliefhebber en veelschrijver Jean-Yves Delitte besloot zich op dit avontuur te storten en maakte een tweeluik, waarvan nu het eerste deel is verschenen. We volgen hierbij Olivier Levasseur en zijn daden voorafgaand aan zijn dood, en dus niet per se de zoektocht naar zijn schatten. Zo ontdekken we dus ook dat hij telkens andere crewleden met zich meebracht om zijn buit te tillen naar donkere grotten op afgelegen eilanden. En ook de vele vijanden die hem achternazitten om zijn acties te stoppen. Net als in voorgaande verhalen van Delitte herbergt dit album prachtige, pagina vullende overzichtstekeningen die niet zouden misstaan als decoratie in menig etablissement. Je kan er lang naar kijken, door de gedetailleerde en mooi ingekleurde uitwerking ervan. Toch drijft Delitte het iets te ver door. De op elkaar lijkende schepen (enkel de vlag biedt soelaas over het soort schip bijvoorbeeld), veel vlakken met meeuwen en ingezoomde zeilen halen de vaart enigszins uit het verhaal. Er zit sowieso nog weinig schwung in dit eerste deel, dat in onze optiek puur als basis dient voor het grotere geheel. De personages reizen van de ene locatie naar de andere, zonder daar lang te blijven, het doel heiligt hierbij te weinig de middelen. Een duidelijke plotlijn ontbreekt. De pionnen worden neergezet, maar een actierijke confrontatie ontbreekt. Bovendien lijken de belangrijkste personages enorm op elkaar. De zwarte baardjes, het lange sluike donkere haar, de grimmige blikken en de sluwe lach op het gezicht, het onderscheid tussen de piraten, de koninklijke afgevaardigden en de handelaars had duidelijker mogen zijn. Daarnaast tekent Delitte opvallend veel vanuit het kikvorsperspectief, waardoor we als lezer een ietwat merkwaardige blik in de neus geworpen krijgen. De onderlinge conversaties zijn dan wel weer kenschetsend en geven het juiste sfeerbeeld, passend bij de tijdsgeest. Voor een piratenverhaal levert De Buizerd 1: Schattenjacht te weinig sensatie. Het enteren van een schip wordt eenmaal getoond, maar de actie hierbij is summier. Het had allemaal wat grootser gemogen, zeker gezien de reputatie van Olivier Levasseur. Enfin, de poppetjes staan, dus wellicht vinden we het daadwerkelijke spektakel in het volgende deel. ron ssz