Wouter Porteman schreef over Zij die Branden: "Inspecteur Alex Mills heeft haar dagje niet. Bijna wordt ze omver gereden door een scooter. Gelukkig kan die haar nog net ontwijken. Het enige slachtoffer is haar tijdschrift, waarin ze juist haar horoscoop had gelezen. "Boogschutters, verwacht vandaag een opvallende gebeurtenis." Helemaal in de war door het feit dat ze de realiteit beïnvloedt heeft door die horoscoop te lezen op de weg, wandelt ze het politiebureau binnen. Of maakt ze het zichzelf weer te moeilijk? Natuurlijk! Haar ellende begint nu pas. Ze wordt gekoppeld aan een nieuwe partner, André Pouilloux. De man is alles wat een doorsnee flik niet is. Schriel, praatziek, dwaas,... Kortom, de sanseveria van onze grootmoeder heeft nog meer charisma dan Pouilloux. Amper een uur later is het nieuwe duo al het lulletje rozenwater van het korps. Over naar de orde van de dag. In enkele vuilniscontainers vindt men een naakt lijk, overgoten door zuur. Overal op het lichaam zijn brandwonden. De tanden zijn getrokken. Een oor is afgesneden. De vingerafdrukken zijn weggesmolten. Het korps is opperste staat van paraatheid door de brute moord en vliegt erin. Alex en André mogen nog eens naar die vuilnisbakken om te kijken of de forensische recherche alsnog iets zou vergeten zijn. Wat zou het... Maar wat verderop zit een zwerver ineengedoken in een hoekje. Ja, hij heeft iets gezien. Is dit de gouden kans voor het duo om hun waarde te bewijzen? Of net een valstrik waar ze niet ongeschonden uitkomen?

Zij die Branden zou een typische buddy movie kunnen zijn. Wat Lethal Weapon met een flinke scheut Dirty Harry wiens oneliner “Een goed man kent altijd zijn beperkingen” perfect opgaat voor de iele Pouilloux. De enigmatische man wordt immers zo verteerd door de drang om “een echte vent” te zijn dat hij zichzelf voortdurend onderschat. Tot zover het oppervlakkige gedoe waar je de uitkomst wel kan van raden. De strip is gelukkig meer — anders zou die ook niet passen in het fonds Lauwert Uitgeverij. Zij die Branden is bovenal een keiharde, klassiek opgebouwde politiestrip, boordevol actie, wat mystiek en geweldige dialogen.

Maar het album moet het vooral hebben van de bijzondere tekeningen van Nicolas Dehghani. Voor zijn debuutstrip kiest de Bretoense illustrator voor onder meer The New Yorker, Variety en Hollywood Reporter voor een klare lijn met een twist. De heldere, semi-realistische tekeningen zijn extra zwaar omlijnd waardoor ze ergens tussen Joost Swarte en Brüno zweven. Ondanks het statische uitzicht creëert hij door een straffe filmische en comicachtige decoupage een hels ritme. Het geheel tilt hij op door te spelen met de tekstballonnen zoals Andreas in Arq. De inkleuring is dan nog een ander uiterste van de negende kunst. Dehghani beperkt zijn kleurenpalet tot grijs en sombere aardetinten. Het is veel. Een eerste doorbladering bracht ons dan ook helemaal van de wijs. Zouden we of zouden we het niet kopen? Gelukkig haalde de nieuwsgierigheid het. Wat een strip!

Nicolas Dehghani zoekt met zijn debuutstrip de uitersten van de striptaal op. Sombere inkleuring, een aangedikte klare lijn-stijl, pingpongdialogen, een comicachtige decoupage,… Vraag ons niet hoe, maar de Bretoen brengt alles prima samen in een perfect uitgebalanceerde en spannende flikkenstrip. Verrassende aanrader."