Witte Dood

Zes jaar na de eerste (Wow! Wat een knap verhaal! Wow! Wat een sterke personages! Wow! Wat een geniale tekeningen!) besluit deel 5 deze dystopische reeks met een apocalyptisch orgietje van geweld en bloed. En we staan nog steeds in wow-bewondering voor hoe Benjamin Von Eckartsberg ons als lezer op het verkeerde been kan zetten en absoluut niet kiest voor de sympathiekste weg, voor hoe Thomas Von Kummant ons versteld doet staan van zijn wervelende tekenwerk en voor hoe jammer we het vinden dat deze reeks ten einde is. Bijzonder aan deze serie was hoe de overlevingsstrijd van de mensen in Kolonie nr. 16 tegen de monsterachtige witte vloed zich stilaan ontwikkelde tot een interessant conflict tussen jongeren en volwassenen, een strijd voor rechtvaardigheid. Echter, daar waar je, afgaande op de vorige delen, nog een evolutie zag in hoe de aanvankelijk sterk verdeelde jongelui van Fort Apache naar elkaar toe groeiden en zich emancipeerden in de beproefde nederzetting, krijgt het generatieconflict in deel 5 een climax die een totaal andere richting uitgaat. Ging het van gung ho!" in de strijdkreet-betekenis die Amerikaanse soldaten in de Tweede Wereldoorlog erin zagen (van een overmoedige "niets kan mij deren"-inzet) naar de oorspronkelijke Chinese betekenis van "goed samenwerken", dan gaat het in deel 5 naar een "gung ho maar!" van "nu gaan alle remmen los en dat kan niet goed aflopen". In een rotvaart — vergelijkbaar met de snelheid waarmee wij op een dak zouden kruipen wanneer een breker op ons afstormt — dondert het verhaal van de ene schok naar de andere. Het is lang geleden dat we na het lezen van een strip wat stilletjes werden. Konden we ons geheugen maar wissen en opnieuw van nul genieten van deze reeks! Dementie zou nu bepaald een zegen zijn. KOEN DRIESSENS ssz"