Wit Alom

wapens. De slavenopstand wordt snel neergeslagen en drieduizend slaven worden preventief geliquideerd. De mentale wonde blijft echter hangen in het land. Een jaar later besluit een blanke lerares in Canterbury, een vredig stadje in de noordelijke staat Connecticut, waar de slavernij al is afgeschaft, haar meisjesschool open te stellen voor zwarte leerlingen. Prudence Crandrall krijgt de wind van voren van de goegemeente. Als reactie besluit ze alleen nog maar les te geven aan zwarte meisjes. Ze biedt hun zelfs een internaat aan. Een vijftiental welgestelde meisjes uit Connecticut en andere staten komen er les volgen. In Wit Alom volgen we niet alleen hun ontwikkeling, maar vooral de druk die ze ervaren. Hun veilige lescocon wordt immers voortdurend belaagd door de meeste blanke inwoners van Canterbury én door zwarten die pleiten dat een school hun huid niet witter maakt. Die laatsten krijgen dan weer steun van de blanken. Liever honderd zwarten die hun samenleving afwijzen dan één die zich er intellectueel wil binnenwurmen. Scenarist Wilfrid Lupano (Krasse Knarren, Alim de Leerlooier) heeft groot gelijk dat hij dit waargebeurd verhaal opdiept. Het pionierswerk van lerares Prudence Crandrall mag niet vergeten worden. Het zou namelijk nog tot 1954 duren alvorens de segregatie in publieke scholen wordt afgeschaft. Ook vandaag is het verhaal van Wit Alom actueel. Denk maar even aan de brand in het Bilzense asielcenter of wat nu weer gebeurt in Afghanistan. Ook daar beslist de Taliban heel snel om geen onderwijs meer te geven aan meisjes. Alleen is deze geschiedenis niet genoeg om er ook een beklijvende strip van te maken. Lupano blijft te veel hangen in de documentaire insteek van de strip. Feiten zijn belangrijker dan de emoties. We hoopten op een verrassing, ja zelfs emotioneel vuurwerk, maar we worden te braaf geleid naar een voorspelbaar einde. Wit Alom kon qua scenario bijvoorbeeld gered worden door zich meer te focussen op de leerlingen. Zij zijn en denken wit en zwart tegelijk. De boeiende karakters en diverse drijfveren die hun huidskleur overstijgen, worden helaas nauwelijks uitgewerkt. Tekenaar Stéphane Fert heeft een geweldige tekenstijl, die het midden houdt tussen Annie M.G. Schmidt-illustratrice Fiep Westendorp, Michel Rabagliati en Mary Blair die voor Disney onder meer de feeën van Assepoester animeerde. De pagina’s waarop Eliza haar bosgodin ziet, zijn van de mooiste die we dit jaar al zagen. Alleen zorgt deze kindvriendelijke stijl ervoor dat de scherpste randen van het verhaal afgevijld worden. Tel daarbij de weinig empathische insteek van Lupano en je leest Wit Alom vooral als een geschiedkundige documentaire. Wit Alom vertelt een geschiedenis die nooit vergeten mag worden. Alleen zorgen grafische en verhaaltechnische keuzes ervoor dat dit verhaal niet keihard binnenkomt.(SSZ)