Tijgerzielen

Ooit was Alleen een straf jeugdstripje over vijf kinderen die van het ene moment op het andere alleen waren op de wereld. Of dat dachten zij en wij toch. Iedere deeltje bracht echter zijn nieuwe mysteries mee. Voor lezers die onbevangen meteen elke nieuwe strip lazen — zoals wij — werd het plots te veel. Alleen werd een gewoonteaankoop waar we niets meer van snapten, maar wel nog steeds in volle bewondering waren voor de tekeningen van voormalig Soda-tekenaar Bruno Gazzotti. Voor het einde van de derde cyclus hebben we eerst alle delen na elkaar gelezen. Buiten onze verwachting valt dit geweldig goed mee. Dit is al lang geen sympathiek kinderstripje meer, maar een avontuurlijke, gewelddadige adolescentenstrip voor liefhebbers van een complexe gelaagdheid van een The Lord of the Rings of Game of Thrones. Maar dan alleen met kinderen en zonder Orks, dwergen en ander fantasygebroed. Wat is nu de stand van zaken? Dodji, Leila, Yvan, Terry en Camille zijn allemaal op hetzelfde moment gestorven en zijn terechtgekomen in de Limbus. Dit is een plaats waar alle herinneringen van de dode kinderen samenkomen en zo een nieuwe wereld scheppen. Het is een wonderlijke realiteit geworden van echte, herkenbare plaatsen met fantastische toestanden. Als de jonge Terry droomt van een T-Rex dan bestaat dit beest plots echt. In de Limbus heerst een strikte piramidale stammenorde. De eerste families met uitverkoren kinderen die een bovennatuurlijke gave hebben, onderdrukken de lagere families. Zo bestaat de grote achtste familie alleen uit gebrandmerkte kindslaven. Voor elke familie bestaat er echter een duistere tegenfamilie. Deze zitten momenteel in een soort hel, maar staan op het punt om uit te breken. De oorlog van de Limbus loert nu echt om de hoek. Dodji en co beginnen steeds meer hun rol in dit gekkenhuis te begrijpen. Ze horen nog nergens toe en bevinden zich op het kruispunt van de verschillende heldere en duistere families. Worden zij de scheidsrechters in de finale oorlog? Al een tiental jaar heeft elk Alleen-album een vaste structuur. Het begint steevast met een actiescène die de link met het vorige album in de verf zet. Daarna enkele zware tekstpagina’s die een stuk van het mysterie verduidelijken of net nog complexer maken om dan te eindigen met dertig knallende actiepagina’s. Het einde is steeds dé cliffhanger die je doet snakken naar een volgend deel. Ook nu weer wordt die structuur nauwgezet aangehouden. Maar het stoort niet. Integendeel. Het werkt. Hoe meer Alleens we lezen, hoe meer we bewonderend op onze vingers fluiten. Hier zit een zwaar plan achter. Scenarist Fabien Vehlmann verwees al subtiel in het tweede album naar de families. De mysterieuze rode cairns, die de ontsnapte circusapen maakten, spelen nu pas hun rol. Pas nu begrijpen we de insteek van een nieuw dood leven na hun dood. Petje af. Met Tijgerzielen wordt de derde cyclus netjes afgerond. Het orgelpunt, de ultieme strijd, wenkt. Tekenaar Bruno Gazzotti is een klasbak. In zijn toegankelijke, wat karikaturale stijl leeft hij zich helemaal uit. De actiescènes — hier nu duidelijk geënt op Jurassic Park — zijn ook nu weer ongelofelijk straf in beeld gebracht. Steeds slaagt hij erin om het complexe scenario met tientallen personages toch duidelijk en herkenbaar in beeld te brengen. Toegegeven, we verlangen nog elke dag om hem een Soda te zien tekenen, maar met deze Alleen heeft hij zijn plaats in de stripgeschiedenis ook verdient. Alleen moet je er moeite voor doen. Alleen is een geweldige serie voor de bingelezer. Een stevige hap voor de meerwaardezoeker, vermomd als een onschuldig ogende kinderstrip. Alleen verdient jouw leesinspanning.