Russische Roulette

Met dit twaalfde deel valt het doek voor Sisco. Het einde van dit zesde tweeluik is meteen ook het einde van deze reeks. Dit was vooraf zo overeengekomen tussen de auteurs en alhoewel de serie succes heeft blijven ze bij hun plan. De schrik voor “het verhaal teveel” is groter dan de angst van het zwarte gat. Sico is een atypische reeks, want het hoofdpersonage roept eigenlijk weinig sympathie op. Vincent Sisco is een koppige Corsicaan die werkt voor de DGSPPR, de veiligheidsdienst van de Franse president. Hij maakte een knallende entree in de reeks want al na enkele pagina’s schoot hij een adviseur van de president neer die teveel wist over een duister zaakje. Sisco mag de vuile klusje opknappen zodat de politici propere handen houden, daarnaast staat hij onder andere ook in voor de bescherming van de president en zijn familie. Doorheen de reeks wordt het karakter van Sisco echter duidelijker als je meer te weten komt over zijn verleden en zijn familie. Vooral zijn relatie met Manon had een grote invloed op Siscos karakter en de verhalen. Eerst was Manon nog de gewillige secretaresse die van pas kwam voor een vlugge wip, maar de relatie met Manon evolueerde. Toen ze er voor koos om voor een NGO in Zuid-Soedan te gaan werken was dit de reden voor Sisco om toch mee te gaan naar de VS om de president te beschermen. Haar ontvoering door moslimextremisten was ook Siscos drijfveer om in het vorige tweeluik de Franse kastanjes uit het vuur te gaan halen in Nieuw-Zeeland. Zo verkreeg hij de toestemming voor een reddingsmissie naar Zuid-Soedan. In dit laatste tweeluik krijgen we een dubbel verhaal voorgeschoteld dat in elkaar raakt verweven. Enerzijds gaat het verhaal over Manons redding, daarnaast vertel Benec ook het verhaal over geheime documenten die in veiligheid gebracht moeten worden terwijl de Russen er op azen. Benec, voor wie deze reeks zijn debuut betekende, maakt verhalen die ons laten kennismaken met de donkere kantjes van de macht. Chantage, corruptie,machtsmisbruik, drugs en maîtresses zijn dan ook belangrijke ingrediënten in zijn actieverhalen. Hoewel de intriges soms nogal ingewikkeld zijn, blijft alles erg leesbaar. Hij gebruikt zo weinig mogelijk grote tekstvlakken en gedachteballonnen, het verhaal moet voor zichzelf spreken. Actiescènes worden dan ook niet onderbroken met begeleidende tekstvakken. De realistische tekenstijl van Thomas Legrain ( The Regiment, MX-22 ) stijgt ver boven de middenmaat uit door de manier waarop hij de actie in beeld brengt, hij zorgt voor erg dynamische pagina’s, waardoor het leesritme de hoogte inschiet bij actiescènes. Het kleurgebruik is een extra troef waardoor de tekeningen ver wegblijven van het statische fotorealisme waar veel tekenaars mee lijken te kampen. Je ziet ook evolutie in de reeks, doordat Legrain nu op grotere bladen tekent, heeft hij meer plaats om zijn tekeningen nog gedetailleerder uit te werken. In dit laatste tweeluik lijkt de cirkel rond. Sisco is weer terug bij de DGSPPR nadat de reddingsmissie van Manon in Zuid-Soedan niet tot het behoopte resultaat leidde. Samen met Smiley moet Sisco belangrijke documenten in veiligheid brengen in Brussel. Door verraad raken de Russen hen echter al vlug op het spoor. In Brussel laat Sisco zijn collega echter in de steek omdat er een nieuw spoor is naar Manon. Terwijl hij Manon probeert te redden verliest Smiley tijdens een achtervolging het leven. Sisco voelt zich schuldig en gaat op jacht naar de Russen, de documenten en de verrader. Maar ook de Soedanezen zijn nog niet uitgespeeld, ze raken ook weer op het spoor van Manon en Sisco en zijn uit op wraak. Kortom een leuke cocktail die via enkele spannende en flitsende scènes leidt naar een ultieme confrontatie! Dit is een mooie finale voor een reeks die voor mij nog wel even verder mocht gaan. Al kan ik wel begrip opbrengen voor de auteurs dat ze in schoonheid willen eindigen, en kijk ik reikhalzend uit naar nieuw werk van beide heren.