Van de Velde Diederik schreef over Mami Wata (Stripweb Versie): "Fris de zoveelste schattenjacht tegemoet
Soms moeten gemaakte plannen herzien worden. Zo komt het dat het oorspronkelijke voorziene tweeluik dat deze piratenreeks moest heropstarten uiteindelijk een drieluik is geworden, met nu zelfs de behoorlijk ongewone dikte van 72 bladzijden. Dit verhaal bouwt dus verder op de ontwikkelingen uit de twee voorgaande delen waarin de illustere bemanning van de Zwarte Valk het aan de stok had met Morgan. Die is nu out of the picture, maar er is nog één belangrijk los eindje.

Dat losse eindje is binnen het genre een verhaalelement met een ferme baard. Het maakt niet eens uit of die baard zwart, blauw of rood is. De zeeschuimers gaan zowaar op schattenjacht, want dat was hen werkelijk nog nooit eerder overkomen. Oké, we overdrijven, het sarcasme druipt van de vorige zin af omdat we nauwelijks van de verbazing bekomen zijn. Lazen we nu werkelijk de zoveelste schattenjacht in een piratenstrip? Niet meteen de meest inspiratievolle ingeving van Jean-Charles Kraehn. Gelukkig heeft de bovengemiddeld ervaren scenarist nog wel meerdere troeven achter de hand. Hij vermengt het element van de schattenjacht met het idee van de uit Afrika overgekomen voodoocultus. Ook het historische gegeven dat op vele eilanden die als toevluchtshaven worden gebruikt eigen vrijbuiterswetten gelden, komt duidelijk naar voren. Zo zie je dat Roodbaard nog steeds moet wennen aan de omschakeling van piraat naar kaper. Ook sommigen van zijn voormalige collega’s nemen hem dat niet in dank af. Deze omschakeling geeft de nieuw heropgestarte klassieker evenwel wat meer bewegingsvrijheid. Daarenboven is er ook nog altijd Concha, de intrigante uit de vorige delen.

Er blijven verder nog elementen die voldoende herinneren aan de klassieke reeks. Bijvoorbeeld de humoristische dynamiek tussen Driepoot en zijn twee kapiteins, de vriendschap tussen Erik en Baba, of de gewiekstheid van vader en zoon. Of Roodbaard dan wel diens aangenomen zoon de hoofdrol speelt in de verhalen, laat Kraehn voorlopig in het midden en ook dat herinnert wat aan de klassieke reeks, waar die rol ook al eens onderling durfde te verschuiven.

Roodbaard is wat ons betreft de reeks waarmee Stefano Carloni zijn volwassen volleerdheid als tekenaar aantoont. Weg met die stempel van snel aanstormende belofte. Carloni is met Roodbaard waar hij wilt en hoort te zijn. De wat zoekende houterigheid uit zijn vroegere werk heeft hij van zich afgeschud. Er zit meer dynamiek in zijn tekeningen dan ooit tevoren. Zijn al indrukwekkende talent voor inkleuring heeft zich uitgebreid in een nog sfeervoller kleurenpalet en de gezichtsuitdrukkingen van zijn personages worden nadrukkelijk divers. Carloni's portrettering van Roodbaards getormenteerde gelaat hoort bij de beste uit de lange geschiedenis van dit personage. Het ondersteboven kader met de aan de voeten gebonden piraat wijst bovendien op een toegenomen durf bij de vaak in Vlaanderen vertoevende Italiaan. Zijn oog voor indrukwekkende covers en de hoeveelheid aan extra promo- en tekenwerk op ’s mans Instragram toont aan dat Carloni zich in Roodbaards wereld als een vis in het zilte water voelt.

Kortom, ondanks de uitgewoonde premisse van de schattenjacht slaagt Kraehn erin Roodbaard een ziel te blijven geven. Daar mag de kaper gelukkig bij zijn, want daar komt alleen een geoefend scenarist echt mee weg. Roodbaard is lang niet versleten. Eens Kraehn opnieuw met een wat origineler uitgangspunt komt, schiet de Zwarte Valk zo weer uit al zijn vierentwintigponders tegelijk.

DIEDERIK VAN DE VELDE"