Het raam naar de hersenen

Recensie : Terence Trolley Terence Trolley is een heel interessant science-fiction verhaal die zich afspeelt in een niet nader gespecificeerd jaar. Multinational, Panaklay, onderzocht in een onderzoekslaboratorium de buitenzintuiglijke waarnemingen van zeer jonge kinderen. Hun potentiële 'paranormale' krachten die telkens aanwezig zijn nét voordat hun fontanel, het zogezegde 'venster op de hersenen', zich terug sluit was datgene waar Panaklay geïnteresseerd in was. Norton, die de leiding had over het project, kon zich niet meer verzoenen met deze gruwelijke uitbuiting en 'proefkonijnen' visie. Hij kwam in opstand, saboteerde het hele laboratorium en vluchtte met drie van de meest veelbelovende kinderen de natuur in. Na tien jaar kwam Panaklay Norton terug op het spoor en om de kinderen te beschermen riep hij de hulp in van zijn neef, Terence Trolley. Het doet ons heel eventjes denken aan de serie 'Heroes' maar gelukkig beslaat het hele verhaal hier slechts twee delen ter vergelijking met de serie die maar geen einde kon breien aan 'hun' saga. Heel veel science-fiction strips worden naar mijn mening véél te lang uitgemolken zodat de lezer op de lange duur door de stalen bomen het virtuele bos niet meer zien. Het tekenwerk van Boutin-Cagné is zowel knap als vreemd en men mag het grafisch gezien gerust wat hoekig noemen maar desalniettemin past deze stijl perfect met het scenario van Le Tendre, die ook al geen groentje meer is op zijn vakgebied. Er zit een mooie vaart in het tempo en daar waar er rust moet zijn, vinden we ook rust. Het hele script ademt een filmisch karakter met knappe camerastandpunten, vergezichten, correct zoomwerk en extreme close-ups zoals het een realistisch getekende strip betaamt. De inkleuring is quasi perfect te noemen en de mooie pastelkleuren mengen zich wonderwel met de meer donkere schakeringen daar waar nodig is tijdens bijvoorbeeld actiescènes en meer dramatische momenten. De verhaallijn omarmt niet alleen het betere vecht-en-schietwerk maar alsook een familiaal en poëtische punt met een verassend slotakkoord. Voor de ouders is enig voorzichtigheid geboden want sommig scenes kunnen bij jongere lezers iets te gewelddadig binnenkomen. Ik hou er van als een reeks netjes word afgesloten maar in dit geval had ik toch graag nog een paar vervolgverhalen onder ogen willen zien. Drie kinderen met paranormale krachten is nu eenmaal een potentiële uitgangsbasis voor meer, me dunkt. Wie weet wat de toekomst van Terence Trolley en zijn lezers van dit genre nog in petto heeft. (Nibs)