Het lange wachten

Zonlicht is op zijn mooist in de morgen. Als het nog fris en onbezoedeld is. Langzaam maakt het lentelicht het meisje wakker. Vandaag is het nieuwe dag waar ze volledig vrij, ongebonden en rustig door het leven meandert. Haar leven verloopt niet echt in grote pieken en dalen. Ze verkiest de sleur boven de heisa. Het meisje is een oude ziel in een prachtig, jong lichaam. En zo kabbelen de dagen voorbij. De winter nadert en ze gaat opnieuw naar het rusthuis om haar opa te bezoeken. Vanuit het niets begint hij te vertellen over ene Marie-José Lagrange, de vrouw van zijn leven, de vrouw met wie hij zou trouwen, de vrouw op wie hij stond te wachten om haar ten huwelijk te vragen op het kerkplein, maar die nooit kwam opdagen. Zijn leven verliep uiteindelijk anders. Niet slechter, niet beter. Gewoon anders. Zijn kleindochter ontwaakt plots uit haar winterslaap en wil alles weten over de ware grote liefde van haar opa. Tien jaar geleden was Dagmar Verfaillie een van de drie ambitieuze wolven van het Roeselaarse stripcollectief Striptic. Hun grote doorbraak bleef echter uit. Andere tijden weet je wel. Steven Selschotter is vandaag een lokale tekenberoemdheid. Jimmy Hostens bonkt na te veel jaren in de luwte steeds harder op de deur naar een groter publiek. En Dagmar is al jaren beroepshalve tatoeëerder. Zijn eigen unieke stijl groeiende vanuit Mucha richting het pure repetitieve lijnwerk en levert hem massa’s klanten op vanuit heel de wereld. Een succes. En dan was er plots Covid-19. Alle contactberoepen werden stilgelegd. Ook zijn wereld valt stil. Dagmar besluit een tien jaar oud stripproject op te rakelen en af te werken. Vandaag wordt ons lange wachten beloond. Het Lange Wachten begint extreem voorzichtig. Alsof Dagmar en zijn hoofdpersonage bang zijn om potten te breken. De teksten zijn uiterst breekbaar en wiegen voorzichtig mee met de natuur. Een streepje licht. Een zuchtje wind. Een vlokje sneeuw. Alles is broos en fragiel. Ook grafisch blijft Dagmar netjes binnen zijn afgeronde kadertjes. Geen lijntje is verkeerd — altijd een troef voor een tatoeëerder — maar hoe verder we lezen, hoe juister de grafische keuze voor deze Miles Hyman-stijl is. Het kleine meisje ontpopt zich uiteindelijk volledig. De tekeningen en de tekst volgen gezwind mee. Dit klopt. Als toetje op de taart is er achteraan de strip een zwarte enveloppe gekleefd, netjes opgaand in de achtergrond. In die enveloppe zit de verrassende kers op de taart. Dit zijn details die het he-le-maal af maken. De max. Dagmar Verfaillie draagt zijn debuut op aan zijn kinderen Samber, Abeltje en Kobijn. Wie houdt van de gelijknamige stripreeksen, zal Het Lange Wachten heel graag lezen en zien. Het bevat het melancholisch verlangen van Samber, de tedere stijl van Abeltje en ook de absurditeit van Kobijn. Hoe mooi is het om een strip te lezen over het feit dat niets definitief is, getekend door iemand die beroepsmatig definitieve lijnen zet op lichamen? Het Lange Wachten is een kleinmenselijk verhaaltje geschreven en verteld met een enorm groot hart. Het maakt het lange wachten elke seconde waard. Straf, heel straf debuut.