Dezelfde Wreedheid

Als gevlekten op hun strepen staan Een nieuw album van De 5 Rijken lezen, is als op een zondagochtend naar de bakker gaan om kraakverse tijgerpistolets. Het geheel is een wiel pistolets, want ieder album, iedere pistolet zo je wil, hangt aan de volgende vast. De wereld van Angleon is eigenlijk net zo, allemaal kleine entiteiten die rond het ene middelpunt, dat ene machtscentrum, samenklitten. Niet toevallig zijn het tijgerpistolets, want in het veelsoortige dierenrijk Angleon maken katachtigen, meer bepaald de tijgers, de dienst uit. Maar hoelang nog? Andere diersoorten beginnen te morren. Zelfs gevlekte katachtigen staan op hun strepen en niet-katachtigen reageren kattig op het beleid van de nieuwe vorst. Intussen ontsnappen gegijzelde vertegenwoordigers en vinden er uitbreidingen plaats in de paleiswacht. Kortom, er broeit wat in de hoofdstad. Je houdt je aandacht er dus best bij, er gebeurt veel in deze reeks. Veel, op verschillende plaatsen en met een behoorlijke hoeveelheid aan diverse personages. Je krijgt als lezer puzzelstukjes aangereikt, die pas na enige tijd hun belang tonen en op hun plaats vallen. Net als bij Game of Thrones, de televisieserie, waarmee De 5 Rijken gemakshalve vergeleken wordt, groeit per verhaal ook de complexiteit en de intrige. Maar hoe verder de reeks vordert, hoe duidelijker het wordt dat de vergelijking met Game of Thrones een gemakkelijkheidsoplossing is, een al te snelle en erg vereenvoudigde typering die het nalaat De 5 Rijken op zijn eigen kwaliteiten te beoordelen. Het verhaal uiteengezet door het scenaristencollectief Lewelyn (David Chauvel, Andoryss en Patrick Wong) is even ambitieus als uitgekookt. Het niveau blijft stijgen en het drietal blijft als mantra houden dat niets vast staat en alles wat je een zekerheid acht in een oogwenk kan veranderen. Sommige dialogen trillen van de ingehouden spanning en de nauwelijks verholen dreiging spat van iedere redetwist af. Wanneer een lid van een deelparlement uiterst nauwkeurig verwoordt welke kleinigheid er slechts nodig is om van onvrede een heuse revolte maken, is de spanning zo voelbaar dat je die revolte al meteen op de volgende bladzijde verwacht. Wanneer een hagedis een aap uitscheldt voor smerig stuk behaarde naaktslak, dan weet je dat het maatschappelijk ferm tegenzit. Deze reeks zal aan het eind maar zo goed zijn als haar slotakkoord, maar met een vormcurve die voorlopig enkel crescendo gaat, hebben we vertrouwen in een constant niveau tot aan het (voorlopig nog ver verwijderde) slot. Het wordt hoe dan ook een werk van lange adem. Het vooropgestelde plan telt vijf cycli van elk zes albums. Met dit verhaal zijn we dus nauwelijks over halfweg de eerste cyclus. We zijn dus stilaan maar wat blij met de inleidende tekst die de gebeurtenissen uit de vorige delen samenvat. Want het belooft veel te gaan worden. Het werk van tekenaar Jérôme Lereculey en inkleurder Dimitris Martinos — inkters Lucyd en Diane Fayolle lijken ook aan de komende, in het Frans al verschenen delen, niet meer te hebben meegewerkt — verveelt geen moment. De diversiteit en expressie die Lereculey in de dierenkoppen verwerkt, blijft fascineren, de decors en kostuums zijn geïnspireerd en dragen enorm tot de sfeer bij. De kadrering is niet lukraak of zelfs lauter stilistisch, maar lijkt soms ook iets inhoudelijks te willen benadrukken. Bloeit er iets tussen de vorst en zijn omber, of willen de scenaristen ons simpelweg subtiel op het verkeerde been zetten? Er valt nog zoveel te ontdekken... We kunnen spoedig weer naar de bakker... BRON SSZ