De Slag van de Krater

Met deze reeks is het een haat-liefdeverhouding omdat ik verwacht dat als Dupuis slechts één album per jaar uitgeeft, dat dit dan ook een superalbum is. Dat is al enkele jaren niet meer het geval, op een handvol uitzonderingen na. Bij dit album kreeg ik, naast een middelmatig verhaal, ook het gevoel dat er iets aan de hand was met de tekeningen. Vooral de gezichten dan. Alsof iemand de omgeving en uniformen tekende, en dan een stagiair de gezichtjes liet aanvullen. Bij Blutch en Cornelius valt dit nog mee omdat die ronde vormen hebben, maar de randpersonages zien eruit alsof hun hoofd getekend is door Willy Linthout of iemand die net begint aan de tekenschool. Schande.

Ik lees de Blauwbloezen al zo een 30 jaar. De, misschien zelfs kinderachtige, humor is getemperd gedurende de jaren. Nog steeds aanwezig, maar dus in mindere mate, wordt de humor fijn verweven met historische gebeurtenissen en fictieve events.