De Laatste Zwaardvis

Goed leesbaar actieverhaal met hoog tempo Toen striplegende Jean Van Hamme jaren geleden zijn afscheid aankondigde, vreesden we dat er inderdaad geen albums van zijn hand meer zouden verschijnen. Gelukkig kan de oude meester het soms niet laten en verschijnt er incidenteel nog weleens een album die hij heeft geschreven. Na De Zaak Francis Blake (dat de massieve comeback van de reeks inluidde), Bericht uit het Verleden en het tweeluik De Vloek van de Dertig Zilverlingen is De Laatste Zwaardvis alweer zijn vijfde album in de reeks Blake en Mortimer. Van Hamme is terecht een van de meest succesvolle schrijvers van de laatste veertig jaar en ook nu bewijst hij nog altijd een goed verhaal te kunnen vertellen. We durven gerust te stellen dat dit album tot de betere Blake en Mortimers behoort. Hij houdt zich verre van grote pandaberen of buitenaardse wezens en gebruikt de sterke punten uit de reeks op een zeer straffe wijze. Het succes van Blake en Mortimer begon met Edgar P. Jacobs' Het Geheim van de Zwaardvis en dit verhaal is een indirect vervolg op deze klassieker. Chronologisch gezien vallen de twee delen van De Vallei der Onsterfelijken tussen Het Geheim van de Zwaardvis en deze De Laatste Zwaardvis. Na de val keizer Basam Dandu staan de laatste vijf door Mortimer ontworpen zwaardvissen nog in hun basis in de Himalaya. De Britse regering besluit deze toestellen terug te halen, maar hebben daarbij buiten de plannen van de IRA gerekend. Zij krijgen hulp van de gevluchte nazimisdadiger Otto van Rausch. Schrijver Van Hamme baseert zich hierbij op waargebeurde feiten, ten tijde van de Tweede Wereldoorlog waren er namelijk vanuit de IRA inderdaad plannen om een aanslag te plegen op Buckingham Palace. Met behulp van geweld, list en bedrog slagen de huurlingen onder leiding van kolonel Olrik erin om een Zwaardvis te bemachtigen. Kapitein Blake krijgt de nobele taak om deze plannen tijdig te voorkomen. Er volgt een goed leesbaar actieverhaal met een hoog tempo. Sommige details lijken achteraf wat overbodig, maar het meest opvallend is de hoeveelheid slachtoffers die er vallen en de voor een Blake en Mortimer opvallende hoeveelheid bloed dat vloeit. Dat Olrik geen koorknaap is, wisten we al, maar nu liquideert hij mensen zonder een spoor van schaamte. Dat Mortimer in al die jaren geen hersenbeschadiging heeft opgelopen van al die keren dat hij is neergeslagen, mag langzaam een wonder heten. Het tekenaarsduo Peter van Dongen en Teun Berserik heeft indruk gemaakt met hun vorige twee albums en ook nu geven ze blijk dat ze de Klare Lijn, die deze reeks eigen is, goed beheersen. Op sommige bladzijden wijken de tekeningen af alsof er een andere stijl is gehanteerd. Iets wat ook gevolgen heeft voor de herkenbaarheid van de personages. Vergelijk maar eens het personage Marge op bladzijde 29 en 63, waar ze er niet geheel hetzelfde uitziet. Ondanks bovenstaande bevindingen vinden we het nog steeds een prima Blake en Mortimer waarmee we ons goed hebben geamuseerd. De laatste Van Hamme" was het overigens niet. Naar eigen zeggen wel voor Blake en Mortimer, maar hij heeft inmiddels ook een vervolg geschreven op Jacobs' debuutalbum De "U"-straal dat door Christian Cailleaux en Étienne Schréder wordt getekend. Ook deel 14 van Wayne Shelton staat ons nog te wachten en het vervolg van de trilogie Het Fortuin van de Winczlavs, een prequelspin-off van Largo Winch. Al deze verhalen heeft hij de voorbije jaren al wel volledig geschreven. Stripspeciaalzaak"