De grappige en vertederende avonturen van een klein meisje dat een ziekenhuis woont. Hallo, ik heet Zita. Zita Sayyah. Maar hier, in ziekenhuis De Wafel, noemt iedereen me Kale Kop. Ik woon hier nu al 9 jaar. Wie doet beter? En dat komt allemaal door die smerige leukemie, maar die stel ik niet aan je voor straks krijgt ze jou ook nog te pakken. In 9 jaar tijd heb ik heel wat zieke kinderen ontmoet, en hun ouders! Ik heb heel wat tranen gezien! En gedeelde glimlachen Wat dit ziekenhuis mist, is een kamer waar ouders van opgenomen kinderen kunnen overnachten. Geldgebrek, naar het schijnt. Maar je kent mij! Als er een probleem opduikt, blijf ik niet zomaar bij de pakken zitten. Om een oplossing te vinden, ben ik bereid mijn handen en mijn hersenen uit de mouwen te steken. Zo waar ik Zita heet! Kale Kop is getekend door Serge Ernst, op scenario van Zidrou. Info SSZ: Goed nieuws voor al wie gecharmeerd raakte door het aardige, positief gestemde, soms ook wel verdrietige en altijd hulpvaardige leukemiepatiëntje Zita in de stripreeks Kale Kop. Na vier albums in het Nederlands bij Strip2000 pikt Silvester de draad weer op. De uitgeverij vertaalt de volgende albums in de reeks. In het Frans zijn inmiddels negen delen verschenen, alle het werk van Serge Ernst (De Zappers, Knipoogje van Ernst) en scenarist Zidrou. Zita is een jong meisje van 13 jaar dat door de behandelingen haar haar is verloren. Ze is ongeneeslijk ziek en ze verblijft al negen jaar in het ziekenhuis De Wafel in een afdeling voor kinderen met zware ziektes. Daar kent ze alle andere kinderen, hun familie, verpleegsters en dokters. Ze assisteert deze laatsten waar ze kan en ze heeft haar hartje niet op de tong. Daar kunnen de racistische ouders van haar kamergenoot, die een kwaadaardige tumor in de hersenen heeft, van meespreken. Achter de ogenschijnlijk kinderlijke tekeningen schuilen o zo warme, hoopvolle, troostende, grappige en ook wel keiharde verhalen. Een stripreeks waarin een lach en een traan elkaar soms afwisselen bij het omslaan van een pagina. In Frankrijk wordt de stripreeks via de door Ernst en Zidrou opgerichte vereniging 2000 BD actief ingezet om kinderen met kanker of leukemie in ziekenhuizen plezier te schenken. Dat gebeurt dankzij sponsoring door jaarlijks een nieuw deel van de reeks gratis uit te delen aan jonge kankerpatiëntjes in Frankrijk, Zwitserland en Wallonië. Vorig jaar stond de teller op 20.000 uitgedeelde strips. De vereniging organiseert tal van signeersessies, tekenlessen en ontmoetingen met Ernst in ziekenhuizen. Aanvankelijk was geen enkele uitgeverij geïnteresseerd in Kale Kop en de ernstige onderwerpen die werden aangesneden met humor. Het Franse Bamboo waagde de gok. Van deel 1 raakten vervolgens 15.000 exemplaren verkocht. Er ligt ook een filmproject op tafel. Over deel 5, De Handen uit de Mouwen: 'Hallo, ik heet Zita. Zita Sayyah. Maar hier, in ziekenhuis De Wafel, noemt iedereen me Kale Kop. Ik woon hier nu al 9 jaar. Wie doet beter? En dat komt allemaal door die smerige leukemie, maar die stel ik niet aan je voor... straks krijgt ze jou ook nog te pakken. In 9 jaar tijd heb ik heel wat zieke kinderen ontmoet, en hun ouders! Ik heb heel wat tranen gezien! En gedeelde glimlachen... Wat dit ziekenhuis mist, is een kamer waar ouders van opgenomen kinderen kunnen overnachten. Geldgebrek, naar het schijnt. Maar je kent mij! Als er een probleem opduikt, blijf ik niet zomaar bij de pakken zitten. Om een oplossing te vinden, ben ik bereid mijn handen... en mijn hersenen uit de mouwen te steken. Zo waar ik Zita heet!'
Een mooie stap richting ideale wereld In een ideale wereld is de strip Kale Kop een evenement. Honderden Rode Kruis-vrijwilligers verkopen dan stripstickers van het fenomeen Kale Kop. Hordes vrijwilligers brengen deze strip aan de man voor het Kinderkankerfonds in plaats van het traditionele bloemetje. In elke wachtzaal van elk kinderziekenhuis ligt dit album er als kennismaking. In een ideale wereld moeten we niet verrast zijn dat deze reeks na het opdoeken van Strip2000, pas nu is opgepikt. Maar wat zijn we hier blij om! Dank u, Silvester. Deze uitgave, hoe bescheiden ze nu ook maar is, is een prima stap richting ideale wereld. Kale Kop is het synoniem voor de dertienjarige Zita. Het meisje is kaal door leukemie die maar niet uit haar lijfje gaat. Al meer dan negen jaar woont ze in het ziekenhuis. Iedereen kent haar en zij kent iedereen. Opgewekt en blijgezind is ze de lijm tussen de patiënten, hun ouders en het verzorgend personeel. In dit vijfde deel herpakken de ziekenhuiskinderen zich na het overlijden van Evelien. Terzelfdertijd wordt de bijna tweejarige Rafaël opgenomen voor een kankerbehandeling. Zijn alleenstaande moeder ziet het niet zitten om haar peuter ’s avonds alleen achter te laten en naar een nabijgelegen hotel te trekken. Maar regels zijn regels. Gelukkig is er nog de creatieve Zita. Ook nu weer is dit geen groot avontuur, wel een breekbaar, herkenbaar verhaal dat elke ouder raakt. Een lach, een traan zijn nooit veraf. Tekenaar Ernst, die we kennen van het maffe Knipoogje van Ernst en het te vergeten De Zappers, is perfect gecast voor deze reeks. Open, ronde tekeningen in pastelkleurtjes maken het onderwerp enorm toegankelijk. Scenarist Zidrou, die in dit deel een schitterende cameo heeft als demente Kuifje-lezer, behandelt dit delicate onderwerp met enorm veel liefde. Zijn Zita is een normaal meisje met normale mensenzorgen en normale mensenwensen. Ze heeft alleen bloedkanker waar haar dokters geen oplossing voor vinden. Kanker. Ziekenhuis. Dood. Hoop. Leven. Nee, een vrolijk onderwerp is Kale Kop niet. Maar met enorm veel tedere humor maken Zidrou en Ernst het ziekenhuis met haar wrede ziektes menselijk. Nooit wordt het pathetisch, nooit wordt het vrijblijvend, want kanker is wat het is. Prachtstrip met het hart op de juiste plaats.
De handen uit de mouwen 