De Dag van Tarowean

Corto en Raspoetin keren terug naar de zuidelijke zeeën! Tasmanië, herfst 1912. Corto en Raspoetin bevrijden een jongeman, Calaboose, die op een verlaten eiland gevangenzit. Ze nemen hem mee over de Indische oceaan naar Borneo, waar ze de sultan van Sarawak ontmoeten. Die Britse potentaat overziet de exploitatie van hevea door de inboorlingen. Deze natuurlijke rijkdom is onmisbaar voor het Britse rijk en de opstand die dreigt bij de Dayaks bedreigt dus de belangen van de kroon. Corto moet optreden als bemiddelaar en neemt een jonge verlamde onder zijn hoede: Ratu ‘de sirene’. Al snel wordt Calaboose verliefd op haar. Corto en zijn vrienden vertrekken naar de Stille Oceaan en het eiland Escondida, waar ze de opdrachtgever voor hun missie treffen, de mysterieuze Monnik. Hij heeft een duidelijk plan voor de toekomst van de tortelduifjes… Een nieuw avontuur dat ruikt naar de Stille Oceaan, een verderzetting van het eerste mythische deel van de reeks, De ballade van de zilte zee. recensie van SSZ Vandaag is het 1 november, de dag van de doden. Allerheiligen, Halloween, Samhain of Tarowean. Het kind moet een naam hebben, waar ook ter wereld. Maar in de leefwereld van Corto Maltese is het ook de feestdag van heilige martelaar Caesarius van Terracina. Deze priester was een notoire pretbederver die tegen het aloude heidense gebruik van mensenoffers inging. Om een lang verhaal kort te maken, zijn tegenstander liet hem van de klif gooien. Als troostprijs kreeg Caesarius zijn heiligverklaring. Sindsdien is hij de redder die je moet aanroepen als je dreigt te verdrinken. Corto kan die heilige wel appreciëren en zeker in dit verhaal. Maar we wijken af. Samen met zijn liefste vijand Raspoetin heeft hij immers een klusje opgenomen. Hij brengt een fotograaf naar een voormalig gevangeniseiland. In een vergeten cel zat nog een zwaar getatoeëerde Polynesiër vast, ene Calaboose. Privébewakers hielden de jonge kerel daar nog vast. Een mooie klusje voor Ras en Corto. Eenmaal de jongen bevrijd, belooft de goedhartige Corto hem naar zijn eiland van herkomst te varen. Raspoetin van zijn kant, heeft een iets minder week hart en besluit enkele bootvluchtelingen op te lichten. Twee werelden, twee saga's, één verhaal. De Dag van Tarowean is al de derde Corto Maltese van het duo Rubén Pellejero en Juan Díaz Canales, en het is al de derde goede. Een heel goede. De voortzetting krijgt meer en meer een eigen smoel. Helemaal weg is de artyfarty moeilijkdoenerij waar een flink deel van de latere Pratts onder bezwijken. De auteurs focussen zich op de sfeer van de eerste albums. Een mijmering, wat cynisme, maar bovenal veel avontuur. Zoals steeds bij Hugo Pratt zijn dit hopeloze queestes die tevens drogredenen voor Corto zijn om de wereld te zien, een vriend te redden en unieke vrouwen te ontmoeten. Doordat die avonturen altijd lineair verteld worden, zonder raamvertelling of flashbacks, lijkt het alsof je een oude krantenstrip leest. Voor een wereldplot moet je nog steeds geen Corto Malteses lezen. Maar dan zijn er de dialogen! Wat de Blacksad-scenarist Canales hier opnieuw uit zijn mouw schudt, is gewoon af. Het is genieten van woorden en zinnen. Ook Pellejero voelt zich helemaal thuis in Pratts wereld. Vandaag recycleert hij geen bekende poses meer, maar speelt met de beroemde erfenis. Wild en snel laat hij zijn personages los in uitgewerkte decors. Ze lopen, wandelen en kijken zoals ze moeten volgens het Grote Draaiboek van Pratts Stijl, maar door zijn vakmanschap leven ze. Ze zijn echt. Ergens hoog in de wolken zien we de Italiaanse grootmeester goedkeurend knikken. O ja, de verkoopcijfers bij onze zuiderburen gaan door het dak. Het album siert er de toppen van de verkooplijsten. Ze hebben nog smaak, die Fransen. Ook deze derde nieuwe Corto Maltese overtreft het klassieke eerbetoon. Het is nu wel zeker dat de voortzetting van de reeks door dit topduo een schot in de roos is. Drie op drie. Straf. ref. Wouter Porteman