Dagen van Zand

Aimée De Jongh is al enkele jaren de nieuwe ster aan het Nederlandse stripfirmament. Ze raakte bekend met haar semi-autobiografische komische reeks “snippers” in het gratis dagblad metro, maar daarnaast legde ze zich al vlug toe op meer diepgaande verhalen. Haar “De terugkeer van de wespendief” raakte zelfs verfilmd en vertaald naar het Frans. Dit zorgde er voor dat ze als enige Nederlandstalige mocht meewerken aan het hommagealbum van de blauwbloezen. Zo raakte ze ook in contact met Zidrou waarmee ze “Bloesems in de herfst” maakte. Na “Taxi” is dit haar tweede album dat bij uitgeverij Scratch verschijnt. Oklahoma 1937, we zitten volop in de “great depression”, maar voor de inwoners van “the dust bowl” is dit nog niet het ergste. Door de aanhoudende droogte en een landbouw die niet is aangepast aan de omgeving wordt de streek geteisterd door grote stofstormen. Het stof raast overal door, de kleinste kieren moeten afgeplakt worden, maar dan wordt je toch nog wakker met een fijn laagje stof op je lichaam. Om niet van de honger of van “dust pneumonia” te sterven vluchten veel mensen weg. Roosevelt richtte daarom de Farm Security Administration op om de armoede onder de landbouwers te bestrijden. Om het verhaal bekend te maken stuurden ze fotografen naar de streek die de problemen in beeld moesten brengen. Door dit initiatief bestaat er nog altijd een indrukwekkend foto-archief van deze periode, het was ook het lanceerplatform voor enkele bekende fotografen. John Clark is een jonge fotograaf die de kans krijgt om deze tragedie in beeld te brengen. Hij ziet dit als een kans om eindelijk uit de schaduw van zijn vader te treden. Als stadsjongen ontdekt hij al vlug het harde boerenleven, de mensen zien hem als een buitenstaander, maar al vlug weet hij de juiste toon te vinden en krijgt hij plezier in zijn werk. De moeilijke levensomstandigheden maken een grote indruk op de jongeman, en hij begint te twijfelen aan zijn roeping, mag je de omgeving manipuleren om een betere foto te maken? Kan je dit drama wel gepast op foto vastleggen? En wil hij eigenlijk wel een echte fotograaf worden, of is het een manier om af te rekenen met zijn vader? Alhoewel het verhaal een dikke klepper is van bijna 300 pagina’s leest het heel vlot, het leesritme ligt hoog doordat De Jongh zo weinig mogelijk tekst gebruikt en er voor kiest om weinig tekeningen per pagina te plaatsen. Het voordeel is wel dat ze zich volledig kan laten gaan, en tekentechnisch weer een stap vooruit heeft gezet. Dit zorgt voor enkele indrukwekkende scènes die blijven hangen. Het risico bestaat dat je te vlug gaat lezen, wat jammer is want dan geniet je niet van de tekeningen. Ook met deze strip bevestigd Aimé al het goede wat er al enkele jaren over haar wordt gezegd!