Centralia

Het pioniersstadje Blitz barst uit zijn voegen. Er ontstaan voedseltekorten en financiële problemen. Leider Lonca, een halve cowboy, ziet maar één mogelijkheid en dat is naar de vervallen spookstad Centralia trekken. Naar verluidt zou daar nog een gigantische goudschat verborgen zitten. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. De wegen naar Centralia zijn heet, kokend heet. De enige weg om er te raken, is via de hoogspannings- en andere elektriciteitskabels die boven de kokende stad hangen. Een tweede obstakel is al ernstiger. De ruïnes van de stad zijn nog in handen van de vijandige Neusapen. Vreemd genoeg doen ze niets liever dan de ooit prachtige gebouwen met hun bazooka’s neerhalen. Tenslotte wordt de stad nog bewoond door een grote bende bizarre monsters. Toch bindt Lonca zijn stoute schoenen aan. Samen met oorlogsreporter Ace en twee van zijn beste mannen trekt hij erop uit. Centralia is het stripdebuut van de pas afgestuurde Sint-Lucasstudent Miel Vandepitte. Wie het nog maar even doorbladert, kan niet anders dan een diepe buiging maken. Dit heeft liters en liters zweet gekost. Wat een decors! Centralia is een echte stedenstrip zoals François Schuiten ze ook graag tekent. De stadsdecors, de vervallen ruïnes en de wolkenkrabbers in beweging zijn echte pareltjes. Zij zijn de echte helden in dit avonturenverhaal. Daarover gooit de Gentenaar een prachtige inkleuring die doet denken aan Andreas’ Arq. Ja, dat is echt knap. Minder gelukkig zijn we met hoe de nieuwste aanwinst van De Knalgele Kubus in het Marc Sleen Museum, menselijke figuren tekent. Ze hebben het potentieel om naar die van Turf, Michaël Olbrechts of Aimée de Jongh ten tijde van haar De Terugkeer van de Wespendief te neigen, maar momenteel is hij zover nog niet. Vooral de gezichten missen de expressiekracht die bovengenoemde voorbeelden wel hebben. Als Vandepitte monsters of fantasiefiguren tekent, is hij wel helemaal in zijn element en heeft hij ons helemaal vast. Een werkpunt. Ook het verhaal kon uitgebalanceerder. De basisplot staat als een huis, maar wat erbij komt, is soms weinig coherent. Hoe konden die Neusapen in het begin van het verhaal niet weten dat ze zouden smelten? Hun hoofdkwartier is toch in het midden van deze kokende stad. Ook neemt Vandepitte ons te veel bij het handje door de hoofdfiguren hun drijfveren luidop te laten debiteren. Uit hun acties kan je die makkelijk afleiden. Groeipijntjes. Miel Vandepittes Centralia verdiende absoluut deze mooie uitgave. Een vlekkeloos debuut is het niet geworden, maar het potentieel is enorm. In de gaten te houden.